تحولات قانونگذاری بین المللی در مقابله با پدیده تروریسم

امروزه شرایط حفظ صلح و امنیت بین المللی نمی تواند تابع همان شرایطی دوران جنگ سرد باشد. ملل دنیا با تهدیداتی نظیر تغییرات اقلیمی آب و هوا، تروریسم، گسترش عمودی و افقی سلاحهای هسته ای، بازگشت بیماریهای اپیدمیک، بهانه جویی دولتها برای تجاوز به یکدیگر و دهها بحران نوظهور مواجه است که بصورت فرامرزی عمل می کنند. با این حال تقابل عنصر اراده و رضایت دولتهای عضو با اختیارات سازمانهای بین المللی نظیر شورای امنیت (وفق فصل هفت منشور)، موجب تفوق صلاحیت این گونه سازمانها بر حاکمیت انحصاری دولتها در حوزه های فوق الذکر گردیده است. در این پژوهش مبنای تحقیق، بررسی چهار چوب مفهومی و ویژگی کارکردی حاکمیت و تعهدات در حقوق بین الملل معاصر است. سئوال اصلی پژوهش این است که جامعه بین المللی تا چه میزان قادر است اراده دولتها را در مبارزه با تروریسم تعدیل کند و آیا این تعدیل به مفهوم نفی حاکمیت است یا ترغیب آن به همگرایی با ارزشهای جامعه بین المللی و آخرالامر به این نکته می پردازیم که آیا جامعه بین المللی قادر است با انسجام کشورهای جهان شاهد حرکت اراده فردی دولتها بسوی همگامی با اراده کل جامعه بین المللی گردد و نوید بخش تحقق همبستگی بین المللی در حوزه مبارزه با تروریسم و روابط بین الملل گردد یا نه؟ واژگان کلیدی: جامعه بین المللی – قانونگذاری – تروریسم – قطعنامه ۱۳۶۸ – قطعنامه ۱۳۷۳- قواعده آمره حقوق بین الملل عام