اثر تغذیه نیتروژن بهاره و پاییزه بر صفات کمی و کیفی توت فرنگی رقم کاماروسا

توت فرنگی از مهمترین ریز میوه هاست که می تواند بیشتر از یک سال نیز در مزرعه بماند، لذا شناخت تاثیر تغذیه در سال اول بر عملکرد سال دوم این محصول مهم می باشد. این پژوهش در بستر خاکی و به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. فاکتور اول شامل تغذیه نیتروژن بهاره در سه سطح (۰ و ۱۵۰ و ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن به شکل اوره) به صورت یک هفته در میان و فاکتور دوم کوددهی پاییزه در سه سطح (۰ و ۵۰ و ۱۰۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن به شکل اوره) از اواخر شهریور تا اوایل مهر بود. نتایج نشان داد در بوته های تیمار شده با نیتروژن پاییزه (۱۰۰ کیلوگرم در هکتار) بیشترین تعداد طوقه (۳/۴۳) و اندازه حبه (طول ۴/۳۷ سانتی­متر و عرض ۳/۴۲ سانتی­متر) و در تیمار نیتروژن بهاره (۳۰۰ کیلوگرم در هکتار) و پاییزه (۱۰۰ کیلوگرم در هکتار) بیشترین تعداد گل (۵۳)، وزن حبه (۲۴/۳۵) و بالاترین عملکرد (۱۰۱۶/۳۷ گرم در بوته) حاصل گردید. بیشترین مقدار آنتوسیانین و درصد مهار رادیکال­های آزاد در تیمار شاهد (به ترتیب ۱۵/۴۵ میلی­گرم بر لیتر آب­میوه و ۷۲/۹۳ درصد) مشاهده شد. از نظر میزان ویتامین ث، تیمار نیتروژن بهاره (۱۵۰ کیلوگرم در هکتار) صرف نظر از میزان کود نیتروژن پاییزه، بیشترین ویتامین ث (۳۳ میلی­گرم بر کیلوگرم) را تولید نمود. به طور کلی نتایج حاکی از آن است که کاربرد سطوح بالای نیتروژن در بهار و پاییز می تواند در سال دوم، عملکرد توت­فرنگی را افزایش دهد، اگرچه نسبت های بالای نیتروژن می تواند از ارزش غذایی میوه توت­فرنگی بکاهد.

Keywords:

ارزش غذایی , اوره , درصد مهار , طوقه , عملکرد