بررسی تاثیر جایگزینی پومیس و میکرو سیلیس حاوی پلی اتیلن گلیکول ۱۰۰۰ بر مقاومت فشاری، مقاومت خمشی، ضریب انتقال حرارتی و درصد جذب آب بتن

در دهه های اخیر با توجه به تغییرات اقلیمی گسترده، به منظور تامین دمای آسایش بشر، مصرف انرژی در سراسر جهان افزایش یافته است؛ به طوری که بخش قابل توجهی از مصرف انرژی مربوط به بخش ساختمان میباشد. لذا محققین این حوزه، به منظور کاهش مصرف انرژی در بخش ساختمان، استفاده از مواد تغییر فاز دهنده در بتن را پیشنهاد داده اند. تاکنون، محققین از انواع گوناگون مواد تغییر فاز دهنده به همراه مواد افزودنی خاص در طرح اختلاط بتن استفاده کرده اند. برای دست یابی به اهداف این پژوهش که رسیدن به بتنی با عملکرد حرارتی مناسب میباشد، از پومیس حاوی پلی اتیلن گلیکول ۱۰۰۰ به میزان جایگزینی ۱۰ درصد ماسه در بتن مورد نظر استفاده شد. آزمایشهای انجام شده در این پژوهش شامل آزمایش مقاومت فشاری روی نمونه های استوانه ای با ابعاد ۲۰۰ ۱۰۰ میلی متر، آزمایش مقاومت خمشی با نمونه های منشوری به ابعاد ۳۵۰ ۱۰۰ ۱۰۰ میلی متر و همچنین آزمایش ضریب انتقال حرارتی و آزمایش درصد جذب آب روی نمونه هایی با ابعاد ۱۵۰ ۷۵ میلی متر میباشد. نتایج آزمایشگاهی نشان داد که جایگزینی ۱۰ درصد پومیس حاوی پلی اتیلن گلیکول ۱۰۰۰ در نمونه های بتنی، منجر به کاهش مقاومت فشاری، مقاومت خمشی، وزن مخصوص بتن، ضریب انتقال حرارتی و همچنین افزایش درصد جذب آب به ترتیب به میزان ۳۵، ۳۷، ۴، ۴۴ و ۱۶ درصد نسبت به نمونه ی مبنا میشود.

Keywords:

بتن , ماده تغییر فاز دهنده , پلی اتیلن گلیکول ۱۰۰۰ , پومیس , میکرو سیلیس , ضریب انتقال حرارتی.