ظرفیت سنجی کالبدی بافت مرکزی شهرها به منظور توسعه میان افزا (مطالعه موردی: شهر میناب)

زمانی که در یک محدوده زیستی، پدیده پراکنده­رویی کالبدی اتفاق بیفتد، یعنی مازاد بر نیاز کالبدی جمعیت ساکن، فضا اشغال و یا به حومه ها دست ­درازی گردد، می توان به این نتیجه رسید که درون شهر، فضاهای بلااستفاده، رها شده، ناکارآمد و فرسوده شکل می گیرد که توجه و برنامه ریزی جهت استفاده از این فضاها اهمیت پیدا می کند. هدف این پژوهش، شناسایی ظرفیت های کالبدی محدوده مرکزی شهر میناب با بهره گیری از الگوی توسعه میان افزا می باشد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی- تحلیلی است. از تکنیک فرایند سلسله­مراتبی فازی با تکمیل پرسشنامه آن به وسیله ۱۰ نفر از نخبگان حوزه برنامه ریزی شهری و روش مجموع ساده وزنی جهت تلفیق لایه ها در محیط نرم افزار ArcGIS بهره گرفته شده­است. طی این فرایند ۱۲ معیار تاثیرگذار تعداد طبقات، کیفیت ابنیه، تراکم جمعیت، کاربری اراضی، قدمت بنا، جنس مصالح، دانه بندی قطعات، دسترسی به کاربری­های فضای سبز، فرهنگی- مذهبی، مراکز  آموزشی، شیب و فاصله از مسیل هم­پوشانی شده اند و نقشه نهایی ظرفیت های مناسب به­دست آمد. نتایج نشان می دهد که در کل بافت مرکزی شهر میناب درصد ظرفیت ها به ترتیب حداقل ظرفیت ۱۹/۱۸، شامل ظرفیت متوسط رو به پایین ۹۴/۱۸، ظرفیت متوسط رو به بالا ۶۴/۳۲ و حداکثر ظرفیت ۲۳/۳۰ می باشد که بالاترین درصد مربوط به ظرفیت متوسط رو بالا با درصد ۶۴/۳۲ و مساحت ۲/۲۰۱۱۵۲ مترمربع است.

Keywords:

رشد شهری , توسعه میان افزا , بافت مرکزی , ظرفیت سنجی , شهر میناب