بررسی نقش و کاربرد انواع ضمانت در معاملات دولتی و قراردادها

زمانی که یک طرف قراداد، و سازمانهای وابسته هستند که در جهت اجای وظایف ذاتی یا اعمال حاکمیت خود و برای رفع نیازمندیهای خود دست به انعقاد قرادادهایی با اشخاص حقیقی یا حقوق داخلی یا خارجی می زنند، در راستای تامین هرچه بهتر منافع عمومی، از طرق مقابل، تضمین هایی را در غالب انواع تضمین اخذ نمایند تا در صورت عدم ایفای تعهد طرف مقابل، اصطلاحا دست دولت، خالی نباشد و ضمنا پروژه مورد نظر با توقف رو به رو نشود. لازم به ذکر است قراردادهای دولتی، تابع قواعد و مقررات قراردادهای خصوصی و تحت حاکمیت قوانین مدنی، تجاری و یا سایر الزامات و محدودیتهای مقرر در قوانین و آیین نامه های خاص مانند قاون برگزاری مناقصات ۱۳۸۳، آیین نامه معاملات دولتی، قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت ها و آیین نامه برای معاملات دولتی، موافقتنامه عمومی پیمان و ... می باشد که لازم است حتما در انعقاد این قراردادها، از این قوانین و دیگر دستورالعامل ها به عنوان قواعد حاکم بر قراردادهای دولتی استفاده شود و در اخذ مناسب ترین تضمین، موارد مرتبط از جمله آیین نامه برای معاملات دولتی، اجرایی گردد. از سوی دیگر، یکی از مهمترین انواع قرادادهای دولتی که جهت انجام پروژه های عمرانی، صنعتی، و ... با اشخاص حقیقی یا حقوقی تحت عنوان پیمانکار منعقد می شود، قراردادهای پیمانکاری می باشد که از اهمیت بسیاری در میان قراردادهای معاملاتی دولتی برخوردار است. در این مقاله با هدف جمع آوری و یکسان سازی قواعد مربوط به تضمین در معاملات دولتی به این پرسش اساسی پرداختیم که بهترین ضمانت هایی که تضمین در اجرای قراردادهای پیمانکاری می تواند از آنها بهره ببرد، کدام می باشد؟ در پاسخ به این نتیجه رسیدیم که نوع ضمانت دریافتی در قراردادهای پیمانکاری دولتی بر حسب نوع تضمین دریافتی اعم از تضمین شرکت در مناقصه، انجام تعهد و ... و نیز در چارچوب قوانینی و آیین نامه های مختلف از جمله آیین نامه تضمین در معاملات دولتی، متفاوت می باشد. دولت برای هر تضمین، بهتر است از یک ضمانت متناسب با آن تضمین بهره ببرد و چارچوب مشخصی که در آیین نامه آمده است را اجرا نماید.

Keywords:

تضمین , معاملات دولتی , ضمانت نامه , قراداد پیمانکاری