اقدام پژوهی : چگونه توانستم مهارت دوست یابی را با استفاده از آموزش غیر مستقیم رفتارهای مناسب در دانش آموزان ارتقا دهم ؟

مهم ترین روابط اجتماعی کودک روابط او با دوستانش است . هرچند که بسیاری از کودکان پیش دبستانی با دوستانشان غالبا روابط با ثباتی ندارند و مشخصه دوستی آنان صرفا هم بازی بودن است با این حال، دوست یابی کودکان و کنارهگیر نبودن کودک در رابطه با همسالانش به رشد اجتماعی و عاطفی وی بسیار کمک می کند . برای کودک آسان است که در محیط خانه پر شور باشد. او با عشق و تایید والدین خود احاطه شده و احساس امنیت می کند . با این وجود وقتی او بزرگ می شود وضعیت فرق می کند. در محیط مدرسه ، دوستان همسال و همکلاسی های او برای او اهمیت پیدا می کنند. بعضی از کودکان به طور ذاتی خجالتی و ساکت هستند. آنها در این دوران عقب نشینی می کنند و مهم است که آنها را از خلوت خود بیرون بکشیم و به آنها کمک کنیم برای جلب احترام دیگران، با همسالان خود ارتباط برقرار کنند.یکی از شاخص های موفقیت معلم در تربیت این است که تا چه اندازه با دانش آموزان ارتباط صحیح برقرار کند . روابط انسانی خوب روابطی است که به سلامت روانی فرد و جامعه منجر می شود . چناچه معلمان بخواهند در ایجاد این روابط موفق باشند باید انواع مهارتهای اساسی ارتباط را مد نظر داشته باشند .از جمله : مهارتهای ارتباط شناختی ، ارتباط کلامی ، ارتباط عاطفی ، ارتباط تشویقی ، ارتباط الگویی ، ارتباط مشاوره ای و ...اقدامپژوهی حاضر، به نحوه ارتقای مهارت دوست یابی در دانش آموزانم با استفاده از آموزش غیرمستقیم می پردازد.

Keywords:

مهارت دوست یابی , آموزش رفتار , مشکلات ارتباطی .