استفاده از انرژی های نو در مناطق خشک گامی در کاهش پدیده بیابانزایی

مناطق خشک و نیمه خشک جهان به عنوان منبع انرژی محسوب می‌شوند. منابع فسیلی چون گاز، نفت و ذغال سنگ روزی به پایان می‌رسد. از طرف دیگر این مواد باعث قالب سازی محیط زیست می‌شود. ضرورتی زیست‌محیطی و محدودیت منابع سنگواره ای لزوم تغییر سیستم فعلی کشید و جایگزینی سوخت‌های سنگواره ای را افزایش داده است. یک سیستم قابل قبول انرژی جایگزین باید مبتنی بر منابع انرژی تجدید پذیر باشد. تابش خورشید بزرگ‌ترین منبع تجدید پذیر انرژی روی کره زمین می‌باشد و اگر فقط یک در صد از شهرهای جهان با نیروگاه‌های حرارتی خورشیدی به کار گرفته شوند همین مقدار برای تولید برق سالانه مورد تقاضای جهانی کافی خواهد بود . برای سود جستن از انرژی خورشیدی در راه وجود دارد که عبارت است از استفاده مستقیم از دور خورشید و تبدیل آن به الکتریسیته و یا به انواع انرژی‌های دیگر. نتایج نشان داد اگر 40000 مصباح از روستاهای کشور به این سیستم مجهز شود سالانه معادل یک میلیارد و دویست میلیون لیتر نفت از انرژی، فقط برای گرم کردن آب روستاییان استفاده کرده‌ایم که ارزش ریالی آن شصت میلیارد ریال است . از طرف دیگر با بهره‌گیری از این منابع می‌تواند از تخریب پوشش گیاهی و بیابان زایی جلوگیری کرده و باعث احیاء و پایداری اکوسیستم های بیابانی شد .

Keywords:

انرژی های نو , بیابانزدایی , خورشید , مناطق خشک