بررسی آموزش مبتنی بر روش تدریس ایفای نقش بر خودآگاهی دانش آموزان

پرورش و تقویت شناخت علمی در دانش آموزان نیازمند توجه خاص به برنامه های درسی در رشد شناخت علمی دانش آموزان میباشد. با توجه به دیدگاههای مختلف که در ارتباط با ضرورت تدریس و نقش آن در پرورش علمی دانش آموزان آشکار می.شود یکی از روشهای موثر برای رشد دانش آموزان الگوی ایفای نقش میباشد الگوی ایفای نقش جهت هدف های متعدد و مهم آموزشی ،تربیتی قابل استفاده است. دانش آموزان از طریق ایفای نقش میتوانند بر توانایی هایشان برای شناخت احساسات خود و افراد دیگر بیفزایند برای پرداختن به زمینههایی که پیش از این برایشان مشکل بوده، رفتارهای جدیدی کسب کنند و مهارتهای حل مساله خود را بهبود بخشند و نسبت به تواناییهای خودآگاه شوند و قدرت خودآگاهی در آنان تقویت شود. پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر روش تدریس ایفای نقش بر خودآگاهی دانش آموزان انجام گرفت این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه پژوهش را دانش آموزان شهر سنندج تشکیل ،داد ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه خودآگاهی شریف (۱۳۹۰) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰٫۷۴ آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد نمره میزان خودآگاهی دانش آموزان در پیش آزمون ۳۲٫۷۰ بود که در پس آزمون به ۴۷٫۳۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد (۰٫۰۰۸=p). در واقع بین دانش آموزانی که با روش مبتنی بر ایفای نقش آموزش دیده اند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان خودآگاهی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

Keywords:

روش , تدریس ایفای نقش , خودآگاهی دانش آموزان ابتدایی