خودسازی در نهج البلاغه

عنوان پژوهش حاضر» خودسازی در نهج البلاغه « است ، از آن جایی که یکی از فلسفه های بعثت انبیاء رسیدن به مکارم اخلاقی و خودسازی است این مسئله ضرورت بحث را مبرهن می سازد. حضرت علی (علیه السلام)خودسازی را مقدم بر دیگر سازی و خودشناسی را مقدمه ای برای خودسازی می دانند و کسی که مجموعه عیوب خود را بشناسد، می تواند راه را به نیکویی طی نماید و استعدادهای خود را در جهت رسیدن به کمال مطلق و قرب الهی که هدف خودسازی است ، شکوفا سازد.از دیدگاه امیرالمومنان علی (علیه السلام)خودسازی دارای مراحلی چون بی توجهی به دنیا، کوتاه کردن آرزوها، شتاب در نیکوکاری ، یادمرگ ، محاسبه و تقوا می باشد.پژوهش حاضر موضوع خودشناسی در نهج البلاغه را مورد بررسی قرار داده و مطالب مد نظر را بصورت مرتبط و پی در پی بیان می کندو هدف از این کار تعقل و اندیشه ی خواننده در سخنان گهر بار امیر سخن مولی الموحدین امیر المومنین (ع) می باشد. شناخت موانع خودسازی از دیگر مسائلی است که توجه به آن لازم است ، بزرگترین مانع خودسازی غفلت است که شامل غفلت از خویش ، غفلت از خداو غفلت از یوم المعاد است ، غفلت نیز عواملی دارد که از جمله آنها: غفلت از شیطان، نفس اماره، جهل و نادانی و دنیا و دنیاگرایی و... را می توان نام برد. حاصل سخن آنکه از دیدگاه نهج البلاغه انسان می تواند برای دستیابی به کمال مطلوب که قرب الی الله است با عزم و اراده به خودسازی بپردازد.منبع اصلی مورد استفاده در این پژوهش نهج البلاغه می باشد .

Keywords:

نهج البلاغه , خودسازی , تربیت نفس , تقوی