واکاوی مناسبات ایران و ژاپن در دوره ی پهلوی دوم با تکیه بر برنامه چهارم توسعه(۱۳۵۱-۱۳۴۷ش/۱۹۷۲-۱۹۶۸م)
Publish place: Documentary and Archival Studies Research، Vol: 5، Issue: 2
Publish Year: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 99
This Paper With 25 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_DOCS-5-2_004
تاریخ نمایه سازی: 29 شهریور 1402
Abstract:
سطح مراودات ایران با ژاپن از ۱۳۲۰ش/ ۱۹۴۱م، به دلیل تنشهای ناشی از جنگ جهانی دوم، دستخوش فراز و فرود شد. به همین دلیل پس از خاتمه جنگ، با وجود آن که ژاپن در بازیابی قدرت ازدست رفته و پیشرفت در ساختار اقتصادی-صنعتی در آسیا الگو محسوب میشد، به نسبت سایر کشورها دیرتر وارد عرصه سرمایهگذاری در ایران شد. هرچند مناسبات سیاسی و تجارتی میان دو کشور پس از عقد پیمان صلح تا حدودی بهبود یافت، اما آغاز برنامه چهارم توسعه ۱۳۴۷-۱۳۵۱ش/ ۱۹۶۸-۱۹۷۲م، فرصتی شد تا این کشور جایگاهش را در بازار ایران بیابد. از این رو، پرسش پژوهش حاضر این است که با توجه به اهداف و اصول برنامه چهارم توسعه، انتقال صنعت و دانش فنی از ژاپن به ایران به لحاظ کمی و کیفی چگونه بوده است؟ برای یافتن پاسخ، پژوهش به واکاوی انگیزهها، قراردادها، توانمندیها و قابلیتهای هر دو کشور و ارزیابی سطح روابط از جنبه تبادلات اقتصادی و فرهنگی میپردازد. پژوهش با بهرهگیری از اسناد، گزارشهای سازمان برنامه و بودجه، مذاکرات مجلس شورای ملی و مطبوعات با هدف بررسی سیاستهای اقتصادی، این روابط و گسترش مناسبات براساس برنامه چهارم توسعه را به روش توصیفی- تحلیلی مورد ارزیابی قرار میدهد. یافتههای پژوهش نشان میدهد، دلیل تداوم روابط دوسویه تلاش دولت ایران و نیاز سازمان برنامه و بودجه، برای خرید تجهیزات، اخذ وام و بهرهگیری از دانش فنی کارشناسان ژاپنی در عرصه تکنولوژی و تمایل ژاپن در تامین نفت خام و مواد اولیه از ایران و فروش کالا به ایران بوده است.
Keywords:
Authors
کیمیا کشتی آرا
دکتری تاریخ ایران اسلامی، گروه تاریخ و ایرانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.