حکم فقهی ارتزاق و اخذ اجرت در احیای شعائر دینی از منظر مذاهب فقهی

شعائر جمع شعیره در لغت به معنای علامت است. شعائر دینی در کلام الهی انصراف به مناسک حج دارد، اما در این تحقیق، هر مکان و علامتی است که برای عبادت باشد و انسان را به یاد خدا بیندازد. بر این اساس، نگارندگان سه مصداق آن، یعنی موذن، امام جماعت و معلم قرآن، را بررسی می کنند و درصدد هستند با روش توصیفی و تحلیلی به این سوال پاسخ دهند که حکم فقهی ارتزاق و اخذ اجرت در احیای شعائر دینی از منظر مذاهب فقهی چیست. با توجه به ادله مذاهب فقهی، بر حرمت اخذ اجرت و جواز ارتزاق از بیت المال برای موذن اجماع وجود دارد. بیشتر فقهای امامیه قائل به حرمت اخذ اجرت برای امام جماعت هستند و منبع ارتزاق آن را بیت المال دانسته اند. در فتوای اهل سنت، درباره اخذ اجرت چهار قول متفاوت نقل شده، قول مشهوری وجود ندارد و اشاره ای به بیت المال نشده است؛ زیرا منبع مالی آن را کمک های مالی مردم می دانند. فقهای امامیه در مورد معلم قرآن، قائل به کراهت اخذ اجرت شده اند و ارتزاق از بیت المال را برای ایشان جایز دانسته اند. در منابع فقهی اهل سنت، اخذ اجرت برای تعلیم قرآن جایز است و اقوال دیگر آن ضعیف اند

حکم فقهی ارتزاق و اخذ اجرت در احیای شعائر دینی از منظر مذاهب فقهی Keywords:

شعائر دینی , مذاهب فقهی , ارتزاق , اجرت , بیت المال