مدل ساختاری پیش بینی اشتیاق تحصیلی بر اساس راهبرد خودتنظیمی با میانجی گری هوش هیجانی در دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان مریوان

هدف این پژوهش، مدل ساختاری اشتیاق تحصیلی براساس راهبرد خودتنظیمی با میانجی گری هوش هیجانی دانش­آموزان دوره دوم متوسطه شهر مریوان بود. پژوهش به روش همبستگی و تحلیل مدل ساختاری اجرا شد. جامعه آماری شامل تمام دانش­آموزان دوره دوم متوسطه در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۳۹۸ شهر مریوان و گروه نمونه شامل ۳۳۰ نفر (۱۷۴ پسر، ۱۵۶ دختر) بودند که به صورت تصادفی با روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده های تحقیق از پرسشنامه ۱۵ سوالی اشتیاق تحصیلی (Fredricks, Blumenfeld & Paris, ۲۰۰۴)  ­پرسشنامه خودتنظیمی انگیزشی والترز ۲۷ سوالی (Wolters, ۱۹۹۹) و پرسشنامه­ هوش سیبریا شرینگ (Siberia Shering, ۱۹۹۶) استفاده شده است. ویژگی روان سنجی این ابزارها در مطالعه فعلی بررسی شد و نسبت  به مطلوبیت آن­ها اطمینان حاصل گردید. نتایج  نشان  داد که هوش هیجانی به صورت مستقیم و راهبرد خودتنظیمی انگیزشی با میانجی گری هوش هیجانی به صورت غیرمستقیم بر اشتیاق تحصیلی تاثیر دارند و در مجموع هر دو متغیر ۴۲/۰ از تغییرات اشتیاق تحصیلی را تبیین می­کنند. نتیجه نشان می­دهد که برای افزایش اشتیاق تحصیلی دانش­آموزان، ترکیبی از راهبرد  خودتنظیمی انگیزشی تحصیلی و هوش هیجانی می­توانند اثرگذار باشند.

Keywords:

اشتیاق تحصیلی , خودتنظیمی , هوش هیجانی , دانش آموزان دوره دوم متوسطه