تاثیر تمرین شنا بر فعالیت متالوپروتئنیاز۲ و سطوح فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا بافت کبد موش های صحرایی دیابتی شده با آلوکسان

مقدمه و هدف: بیماری کبدی در دیابت نوع ۲ رواج دارد و فعالیت ورزشی در پیشگیری و درمان آسیب کبدی ناشی از دیابت موثر است. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین شنا بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئنیاز ۲ (MMP-۲) و سطوح فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (TNF-α) در بافت کبد موش های صحرایی دیابتی شده با آلوکسان بود.   مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، ۲۸ سر موش صحرایی نر ویستار به صورت تصادفی به ۴ گروه (۷ تایی) کنترل، دیابت، تمرین، دیابت+ تمرین تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی آلوکسان (یک دوز،۹۰ میلی گرم/کیلوگرم) القا شد. حیوانات با تمرین شنا به مدت ۶ تا ۳۰ دقیقه در روز به مدت ۸ هفته ورزش داده شدند و ۴۸ ساعت پس از آخرین مداخله ها کشته شدند و فعالیت کبدی MMP-۲ و سطوح TNF-α به ترتیب به روش های زیموگرافی و الایزا تعیین شد. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه برای تجزیه و تحلیل دادها استفاده شد (۰۵/۰>p < /span>).   نتایج: یافته ها نشان داد متعاقب القای دیابت، فعالیت MMP-۲ و سطوح TNF-α کبدی در موش های صحرایی افزایش یافت (۰۵/۰>p < /span>) درحالی که ۸ هفته تمرین شنا منجر به کاهش معنی دار سطوح TNF-α و فعالیت MMP-۲ در بافت کبد موش های صحرایی دیابتی شد (۰۵/۰>p < /span>).   نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین منظم شنا می تواند به واسطه کاستن از فعالیت MMP-۲ و سطح بیان TNF-α در موش های صحرایی دیابتی تا حدودی از آسیب کبدی ناشی از دیابت جلوگیری کند.

Keywords:

دیابت ملیتوس , ماتریکس متالوپروتئنیاز ۲ , تمرین ورزشی , فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا