تجزیه و تحلیل شرایط محیطی نهشته های پرمین بالایی شمال غرب ایران بر اساس عناصر فلزی کمیاب حساس به اکسیداسیون و احیا

فقدان اکسیژن بعنوان یکی از دلایل اصلی در طی انقراض دسته ‎ جمعی قبل از مرز پرمین-تریاس (تقریبا ۹/۲۵۱ میلیون سال پیش) در نظر گرفته می شود. در این مطالعه شرایط اکسیداسیون و احیا در شیلهای پرمین بالایی دو برش آلی باشی و زال در شمال غرب ایران با استفاده از عناصر کمیاب حساس به اکسیداسیون و احیا برای بررسی وضعیت ژئوشیمیای آب دریا در طی پرمین بالایی و قبل و بعد از افق انقراض مورد مطالعه قرار گرفته است. بر اساس مقادیر نسبتهای V/Cr و V/(V+Ni) شرایط اکسیداسیون و احیا در طول توالی پرمین بالایی در هر دو برش مورد مطالعه از اکسیک-دیزاکسیک به ساب اکسیک تغییر می کند و در عضو ارس به سن بالاترین بخش چنگسینکین که بلافاصله بعد از افق انقراض قرار گرفته افزایش مقادیر این دو نسبت در مقایسه با سایر بخشهای توالی مشهود می‎باشد. بررسی نسبتهای Mo/U درجازا در هر دو برش موید کمتر بودن آن از نسبت مولار Mo/U آب کف دریا (تقریبا ۵/۷ تا ۹/۷) است و نمودار MoEF در مقابل UEF قرار گیری نمونه های دو برش را در زونهای اکسیک-دیزاکسیک تا ساب اکسیک نشان می دهد. با توجه به داده‎های بدست آمده گرچه که شواهدی از کمبود اکسیژن در طول توالیهای پرمین بالایی وجود دارد ولی فقدان کامل اکسیژن و شرایط انکسیک در افق انقراض اتفاق نیافتاده و حتی در عضو ارس تنها شرایط ساب اکسیک وجود داشته است. بنابرین، دلیل کاهش تنوع فونایی در بالاترین افقهای پرمین بالایی در دو برش آلی‎باشی و زال را باید در مکانیسم‎های دیگری به غیر شرایط انکسیک جستجو کرد.

Keywords:

شرایط هوازی , لوپینگین , جلفا , انقراض انتهای پرمین