بررسی رابطه یادگیری خود راهبر و هوش اخلاقی با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر میناب

تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه یادگیری خود راهبر و هوش اخلاقی با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر میناب بوده است، روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی بود.. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر میناب می باشدکه شامل ۳۰۱۱ نفر دانش آموز می باشد .بر طبق جدول مورگان و باتوجه به حجم جامعه آماری ۳۴۱ نفر دانش آموز دختر متوسطه دوم به عنوان نمونه آماری انتخاب شد و از روش نمونه گیری تصادفی – ساده استفاده شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود. پرسشنامه استاندارد یادگیری خودراهبر ویلیامسون ۲۰۰۷، پرسش نامه هوش اخلاقی: جهت اندازه گیری هوش اخلاقی دانش آموزان از پرسش نامه لنیک و کیل (۲۰۰۵) استفاده شد و جهت اندازه گیری پیشرفت تحصیلی ازمعدل تحصیلی دانش آموزان استفاده شد که بر اساس مقیاس پنج درجه ای لیکرت تدوین شدند. داده های تحقیق پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزارهای آماری SPSS۲۲ و از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین ابعاد یادگیری خود راهبر با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر میناب رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، بین ابعاد هوش اخلاقی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر میناب رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، هوش اخلاقی و یادگیری خود راهبر می توانند پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر میناب را به طور مثبت و معنی داری پیش بینی نمایند.

Keywords:

هوش اخلاقی , یادگیری خود راهبر , پیشرفت تحصیلی , دانش آموزان متوسطه دوم