مقایسه توجیه پذیری قراردادهای بیع متقابل و خرید تضمینی در صنعت برق نمونه موردی: توسعه بخش بخار نیروگاه خرمشهر

در سال های اخیر صنعت برق به دلیل محدودیت منابع مالی دولت برای اجرای طرح های توسعه ای مورد نیاز این صنعت دچار رکود شده است. با توجه به اینکه توسعه ظرفیت تولید و عرضه برق نیازمند سرمایه گذاری های زیادی می باشد، رشد تولید و عرضه برق متاثر از میزان سرمایه گذاری می باشد. با وجود راهکارهای موجود جهت تامین مالی سرمایه گذاری در این حوزه به نظر می رسد شیوه های موجود انگیزه ای جهت حضور سرمایه گذاران ایجاد نکرده است و همچنان این صنعت دچار چالش جذب شرکت های خصوصی جهت احداث یا توسعه نیروگاه های لازم جهت تامین برق داخلی کشور می باشد. در این مقاله ضمن بررسی روش های متداول تامین سرمایه در صنعت برق به مقایسه نتایج اقتصادی دوقرارداد بیع متقابل و خرید تضمینی در توسعه بخش بخار نیروگاه خرمشهر پرداخته می شود. هدف از این تحقیق بررسی شرایط تامین مالی در شکل های مختلف و رسیدن به راهکاری جهت جذب سرمایه گذار می باشد. مطابق نتایج به دست آمده، نرخ بازدهی داخلی در قراردادهای بیع متقابل بالاتر از قرارداد خرید تضمینی پنج ساله است. این در شرایطی است که با افت قیمت نفت در سال های اخیر و تبدیل قرارداد بیع متقابل از حالت ارزی به ریالی و شوک های پیاپی، این مدل قرارداد عملا توجیه اقتصادی کمتری برای سرمایه گذار پیدا کرده است. در صورت اصلاح قراردادهای مذکور بخش خصوصی می تواند مشکل تامین برق را در سال های آینده حل کند.

Keywords:

بیع متقابل , تامین مالی , تسهیلات , خرید تضمینی , گواهی ظرفیت