کنکاشی پیرامون تعهدات حقوقی سلامت محور دولت نسبت به بانوان در ایران درمقایسه با اسناد بین المللی و حقوق انگلستان

یکی از مهم ترین حقوق برآمده از حق حیات و تضمین کننده آن، حق بر سلامت است. همانطور که می دانیم، در عرصه جهانی،وظیفه اصلی حمایت و ارتقای حقوق بشر بر عهده دولت هاست. حق بر سلامتی از این قاعده کلی مستثنی نیست. طبق اسناد وموازین حقوق بشری، کشورهای عضو سازمان ملل متحد موظف به تحقق و اجرای تمامی ابعاد این حق هستند.طبق اسناد متعدد بین المللی و منطقه ای که در راس آن ماده ۵۵ منشور ملل متحد قرار دارد، دولت با توجه به شرایط کشور،متعهد و موظف است که بستری را فراهم کند که حق سلامت بدون تبعیض به بهترین شکل تحقق یابد. از دیگر اقدامات مثبتجامعه بین المللی در زمینه حق بر سلامت، شناسایی گروه آسیب پذیر است. این گروه ها به دلیل موقعیت خاص خود در شرایطخاصی هستند و حق سلامت آنها باید به گونه ای متفاوت از سایرین اعمال و اجرا شود و قطعا این امر تبعیض محسوب نمی شود.گروه های آسیب پذیر شامل معلولان، بومی ها، پناهندگان، مهاجران، زنان، کودکان و غیره می شوند.بانوان به عنوان بخش مهمی از شهروندان هر کشور و نظر به مسایل خاص خود، همواره از منظر حقوق بشر و به تبع آن حق حیاتو حق بر سلامت مورد توجه خاض و قانون گذاری ویژه قرار گرفته اند. در این مقاله ضمن شناسایی مبانی و مصادیق حق بر سلامت،تعهدات دولت ها نسبت به سلامت بانوان به روش توصیفی تحلیلی مورد بررسی قرار می گیرد.

Keywords:

بانوان , تعهدات حقوقی , حق بر سلامت , ایران , انگلستان