تاریخ درمانی (Historiotherapy)؛ مبنایی برای همگرایی طوایف روستا: مورد مطالعه روستای نشل

تاریخ درمانی (Historiotherapy) روش پژوهشی کاربردی است که تضادهای گفتمانی موجود جوامع را به واسطه معرفت خردگرای تاریخی به سمت تعامل گفتمانی سوق می دهد. روستای نشل از هشت طایفه و نه خاندان مستقل تشکیل شده است. این طایفه ها از لحاظ زبانی، نژادی و مذهبی هیچ تفاوتی با هم ندارند. تنها وجه تمایز این طایفه ها، انتساب به یک نیا / جد است. در طول تاریخ همین مسئله موجب بروز رقابت هایی بین طوایف برای تصدی مقام های محلی، بهره مندی از منابع تولید (مراتع و زمین های کشاورزی) و ... شده است. عمده ترین تضاد / رقابت گفتمانی، پیشینه و قدمت حضور نیاکان طوایف در روستا بوده است. بیشتر طوایف شش طایفه جورسری، جرسری، آقاجان پور، سلیمان تبار، عباس تبار و رمدانی بدون استناد به منابع موثق، معتقدند قدیمی ترین طایفه ساکن در روستا هستند. این مقاله با بررسی اسناد و روایت های شفاهی درصدد واکاوی پیشینه حضور نیاکان این طوایف در روستای مدنظر است. این مقاله به روش توصیفی تحلیلی با تکیه بر اسناد خانوادگی و روایت های شفاهی تدوین شده است. کلیدواژه اصلی برای ایجاد تعامل گفتمانی میان طوایف، اصطلاح «انزاهی» است. نتیجه نهایی از بررسی اسناد و شواهد و بررسی معنا و مفهوم اصطلاح انزاهی ازنظر نگارنده این است که طایفه های آقاجان پور، جرسری، جورسری، سلیمان تبار و عباس تبار از یک ریشه و نیای مشترک به نام انزاهی هستند. به نظر می رسد به جز سادات و گرجی ها که خوش نشین بودند و ایام تابستان در نشل ساکن می شدند، ساکنان دائمی نشل از دو گروه رمدان و انزاهی بوده اند. قدیمی ترین آگاهی از حضور این دو طایفه در نشل مربوط به سال ۱۱۵۶ق. هشتمین سال سلطنت نادرشاه افشار است.

Keywords:

تاریخ درمانی , نشل , طوایف , Historiotherapy