تجلی انسان و بایسته های اخلاقی در آیینه مجالس سبعه مولانا

مجالس وعظ و به تعبیری «مجلس گویی» از رسم های دیرینه و یکی از راه های فهم و تعلیم و تبلیغ اعتقادات دینی و عرفانی به ویژه برای مردم عامه و متوسط جامعه به شمار می آمده است. در میان مجلس گویان، جلال الدین محمد مولویاز عالمان برجسته و واعظان خوش سخن زمانه خویش بوده است. از مجالس وعظ او نیز تنها نشانه ای که باقی است،مجالس سبعه اوست. مجالس سبعه، مجموعه ای است از هفت مجلس مولوی، بیاناتی است که شیخ بر منبر ایراد کرده ودارای عباراتی بسیاری شیوا، ساده و شیرین همراه با معانی عرفانی، اخلاقی و تفسیر آیات قرآنی به مذاق عارفان است.پرسش اصلی پژوهش این است که اخلاق و بایدهای اخلاقی چه تاثیری بر تعالی و رشد شخصیت انسانی دارد. نتایج حکایتاز آن دارد که در نظام فکری مولانا، کمال حقیقی انسان به مقام قرب الهی است و هر عملی که انسان را در جهت رسیدنبه این درجه یاری نماید و یا زمینه را برای رسیدن به مرتبه قرب فراهم سازد، فضیلت است و از جانب دیگر هر عملی کهموجب انحطاط اخلاقی گردد، رذیلت به شمار می آید. هدف از انجام این پژوهش این است که ارزش بایسته های اخلاقیدر رشد و تعالی انسانی در مجالس مولانا مورد بحث و تبیین قرار گیرد که نگارنده به شیوه اسنادی و به روش توصیفی وتحلیلی مورد کنکاش قرار داده است.

Keywords:

انسان , اخلاق , مجالس سبعه , مجلس گویی , مولوی.