ارزیابی شرایط اقلیم آسایشی نقاط چهارگانه استان اصفهان در جهت توسعه اکوتوریسم با استفاده از شاخص بیکر

امروزه بهره برداری بهینه از امکانات و توان های بالقوه و بالفعل هر سرزمین در چهارچوب اهداف توسعه پایدار به صورت یکی از دغدغه های اصلی محلی، ملی و بین المللی درآمده است این موضوع در مناطق خشک و نیمه خشک جهان با توجه به آسیب پذیری منابع زیستی، حیاتی و شکنندگی اکوسیستم ها اهمیت بیشتری دارد. ابعاد مهم اکوتوریسم گردش و تفریح و اوقات فراغت، علمی و پژوهشی در قالب تماشا و طبیعت گردی است که محیط زیست را حفظ و به اقتصاد مردم بومی کمک می کنند. شناخت توان آسایش زیست اقلیمی منطقه می تواند جهت برنامه ریزی در خصوص چگونگی گذران اوقات فراغت در زمان های لازم بسیار سودمند می باشد. شرایط اقلیم آسایشی معمولا با شاخص هایی بیان میگردد که در آن مجموعه ای از عناصر هواشناختی و انسانی و محیطی دخالت داده می شود. این شاخصها داده های اقلیمی را به شکلی ارائه می کنند که نشان دهنده واکنشافراد به شرایط آب و هوایی است و در طبقه بندی عددی، درجاتی را از بسیار مناسب تا بسیار نا مناسب در بر می گیرند در این مقاله سعی شده است آسایش یا عدم آسایش انسان براساس شاخص زیست اقلیمی بیکر با استفاده از شناسنامه آماری ایستگاه های هواشناسی سینوپتیک شهرستان خوروبیابانک، گلپایگان، شهرضا، نطنز طی سال های 1992-2005ارزیابی شود . برای محاسبه این شاخص به صورت ماهانه از پارامترهای میانگین دمای روازنه، حداکثر دمای روزانه، حداقل دمای روزانه، متوسط سرعت باد مورد استفاده قرار گرفته است. با شناخت تقویم زمانی و مکانی آسایش زیست اقلیمی می توان برنامه ریزی توان طبیعی اکوتوریسم و جاذبه های طبیعی مانند کوهستان، آبشارها و ... را برنامه ریزی و به خوبی اجرا نمود و از تخریب اکوسیستم ها و جاذبه های طبیعی جلوگیری نمود. با استفاده ازاین شاخص شرایط آسایش زیست اقلیمی منطقه به صورت جداول ارائه شده است، که می تواند پایه و اساس شناخت پتانسیل های لازم برای توسعه اکوتوریسم در این مناطق شود

Keywords:

ارزیابی , اقلیم آسایش , اکوتوریسم , بیکر , نقاط چهارگانه استان اصفهان