بررسی تطبیقی مفاهیم " وطن و بازتاب آن " در شعر شاعران " عمر ابوریشه و عارف قزوینی "

ادب پایداری،معمولابه آثاری ادبی اطلاق می شود که تحت تاثیر شرایطی چون اختناق و استبداد داخلی، نبود آزادی های فردی و اجتماعی، قانون گذاری و قانون ستیزی و مبارزه با بیداد داخلی یا تجاوز بیرونی پدید می آیند. عمر ابوریشه و عارف قزوینی، دو تن از چهره های شعر معاصر، در روزگاری پر از آشوب و ظلم زیسته اند که زندگی آنها با حوادث و رخدادهای آن عصر، پیوندی محکم خورده است. اوضاع آشفته ی سوریه و ایران، این دو شاعر را به سمت و سوی دفاع از میهن سوق داد، آنها با سلاح تیز و برنده ی شعرشان،ضد بیدادگری و ستم های زمانه ی خویش به مبارزه برخاستند و دفاع از ارزش های میهنشان را به طور گستردهدر اشعارشان منعکس کردند و در این مسیر، سختی های فراوانی را متحمل شدند. بررسی تطبیقی اشعار این دو شاعر با روش ۱ تحلیلی - توصیفی و رویکرد تطبیقی و بر اساس موضوعات شعری، برای ما نمایان می کند که در روزگار زندگی آن دو، بسیاری از مسائل سیاسی و اجتماعی دو کشور، شبیه یکدیگر بوده؛ در شعر عارف قزوینی، شاعر معروف دوره مشروطیت، مفهوم وطن، بازتاب گسترده ای دارد. عارف به لقب "شاعر مل۶ی ایران "مزین و این، به راستی زیبنده ی عارف و شعر اوست. عارف قزوینی در عصر خفقان استعمار روسیه و انگلیس و استبداد شاهان قاجار، و ابوریشه در دوران پر خفقان و اختناق استعمار فرانسه بر سوریه و انگلیس و صهیونیسم بر فلسطین، زندگی می کردند. هر دو، از شاعران آزادی خواه، سیاسی و روشنفکر ایران و سوریه هستند که با سلاح فرهنگی، علی رغم گزینش متفاوت از زبان، به مبارزه و افشاگری علیه استبداد داخلی و استعمارگران خارجی پرداخته اند.دارا بودن روحیه ی سرکشی و آزادی، شوق به زندگی و بیزاری از مرگ، ستایش آزادی و آزادگی، شناساندن چهره ی ظالم و بیان بیدادگری های او، حمایت از جنبش اصلاح گرایانه مردمی و امید به آینده ای درخشان، از مهمترین جلوه های پایداری در اشعار این دو شاعر است.