همه گیرشناسی آسیب های ورزشی مردان جوجیتسوکار ایران

هدف جوجیتسو همانند دیگر رشته های ورزشی رزمی، به دلیل شدت بالا، رقابتی بودن و همچنین تمرینات آموزشی سخت، خالی از مصدومیت و آسیب دیدگی نیست. این تحقیق با هدف بررسی شیوع، مکانیسم، نوع آسیب، زمان و شدت آسیب دیدگی در ورزشکاران جوجیتسوکار کشور ایران صورت گرفت. روش ها تحقیق حاضر توصیفی و از نوع گذشته نگر است. جامعه آماری شامل مردهای جوجیتسوکار نخبه کشور در سال ۱۳۹۹ بود. ۱۶۸ ورزشکار مرد بالای ۱۸ سال به صورت داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمون خی دو جهت بررسی تفاوت در سطوح متغیرهای چندسطحی و آزمون نسبت برای بررسی تفاوت در سطح متغیرهای اسمی دوسطحی استفاده شد. از فرم گزارش آسیب محقق ساخته برای بررسی آسیب هایی که در طول رقابت ها و تمرینات سال گذشته اتفاق افتاده بودند، استفاده شد. یافته ها مطابق آزمون خی دو نشان داد بین نوع آسیب ها، مکانیسم آسیب ها، شدت آسیب ها، میزان بروز در ناحیه های آناتومیکی، میزان بروز در چهار ناحیه کلی بدن، شاخص های آسیب در زمان تمرین، شاخص های آسیب در زمان مسابقه و شیوع آسیب ورزشکاران در سه سبک نوازا (جوجیتسوی برزیلی)، فایت (مسابقه) و دفاع شخصی (کاتا) تفاوت معنا داری وجود دارد. صدمات عمدتا خفیف یا متوسط بودند. بیشتر آسیب ها در مفاصل زانو و شانه رخ داده است. شیوع آسیب ها در طول تمرین بیشتر از مسابقات بود و کسانی که در سبک جیو جیتسو برزیلی بودند، آسیب های بیشتری را گزارش کردند. نتیجه گیری باتوجه به اپیدمیولوژی آسیب های ورزشی در ورزشکاران مرد جیوجیتسو ایرانی، نیاز به برنامه ریزی برایی کاهش آسیب ها وجود دارد. مربیان و ورزشکاران باید سعی کنند با ارائه برنامه های پیشگیری از آسیب، نرخ آسیبدیدگی را کاهش دهند.

Keywords:

Sports Injury , Martial Arts , Jiu-Jitsu , Epidemiology , آسیب ورزشی , هنرهای رزمی , جوجیتسو , همه گیرشناسی