نقش خودکارآمدی در حساسیت و شدت درک شده نسبت به رفتارهای پیشگیرانه از ویروس COVID-۱۹

سابقه و هدف: خودکارآمدی، پیش نیاز مهم رفتار، خصوصا رفتارهای پیشگیرانه از بیماری کووید-۱۹ است. شناسایی عواملی که منجر به افزایش خودکارآمدی در افراد می گردد، می تواند راهگشای تصمیم گیری های لازم در جهت تغییر رفتار افراد جامعه باشد. لذا این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین خودکارآمدی با حساسیت، شدت درک شده نسبت به رفتارهای پیشگیرانه بیماری ویروس کووید– ۱۹ در بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های معین (ره) شهرستان ساری، انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی، بر روی ۲۶۸ بیمار مراجعه کننده به مراکز معین کرونا شهرستان ساری در سال ۱۳۹۹ انجام شد. روش نمونه گیری به صورت هدفمند و در دسترس، و جمع آوری داده ها به صورت آنلاین و از طریق پرسشنامه محقق ساخته ۳ بخشی بود. یافته ها: میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه ۶/۸±۸۱/۳۶، و ۵/۱۷ درصد افراد مورد مطالعه مبتلا به کرونا بودند. ۳/۸۱ درصد افراد برای ضدعفونی کردن دست های خود از آب و صابون استفاده می کردند. بین خودکارآمدی و شدت درک شده (۲۵۷/۰-۰۶۸/۰: CI ۹۵% و ۱۶۳/۰:B) و نیز خودکارآمدی و حساسیت درک شده (۲۶۷/۰–۰۶۰/۰: CI ۹۵% و ۱۶۴/۰ :B) همبستگی معنی داری وجود داشت. همچنین حساسیت و شدت درک شده، ۱۰ درصد از واریانس خودکارآمدی را پیش بینی کردند. استنتاج: شدت و حساسیت درک شده افراد جامعه نسبت به رعایت اصول پیشگیری از بیماری کرونا می تواند در خودکارآمدی افراد تاثیر داشته باشد.

نقش خودکارآمدی در حساسیت و شدت درک شده نسبت به رفتارهای پیشگیرانه از ویروس COVID-۱۹ Keywords:

COVID-۱۹ , perceived self-efficacy , perceived sensitivity , perceived severity , بیماری کووید-۱۹ , خودکارآمدی درک شده , حساسیت درک شده , شدت درک شده