اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر بهزیستی روان شناختی و خودشکوفایی معلولین جسمی حرکتی شهر کوهدشت

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی بر بهزیستی روانشناختی و خودشکوفایی معلولین جسمی و حرکتی انجام شد. پژوهش شبه آزمایشی از نوع کاربردی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل، جامعه آماری شامل کلیه معلولین جسمی وحرکتی شهرستان کوهدشت که در سال ۱۴۰۰ که دارای پرونده معلولیت در سازمان بهزیستی بودند. حجم نمونه ۳۰ نفر از معلولین که با استفاده روش نمونه گیری تصادفی ساده و در دسترس که دارای معلولیت جسمی و حرکتی بودند انتخاب شدند. و به طور تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل هر گروه ۱۵ نفر جایگزین شدند. مداخله آموزش مهارت های زندگی طی ۱۰ جلسه برای گروه آزمایش صورت گرفت. ابزار گرد آوری داده ها از پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف (۱۹۸۰) و پرسشنامه خودشکوفایی اهواز (۱۳۸۰) استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار spss۲۴ موردتجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد، که آموزش مهارت های زندگی موجب افزایش بهزیستی روان شناختی و خودشکوفایی در گروه آزمایش در سطح کمتر از ۰۵/۰( ۰۰۱/۰> p ) تاثیر داشت. و بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود داشته است. نتیجه آموزش مهارت های زندگی به معلولین جسمی و حرکتی در بهزیستی روان شناختی و خودشکوفایی اثر بخش است. و می توان به عنوان یک درمان موثر از آن استفاده کرد.

Keywords:

معلول جسمی و حرکتی , بهزیستی روان شناختی , خودشکوفایی , آموزش مهارت های زندگی