مقایسه روش های آنزیمی، اهمی و متداول بر بازده و ویژگی های کیفی پکتین استخراجی از ضایعات پرتقال

ابتدا تاثیر غلظت آنزیم، نسبت ماده جامد به حلال و زمان بر بازده پکتین استخراجی از ضایعات پرتقال با استفاده از دو نوع آنزیم سلولاز Celluclast و Rohament مورد بررسی قرار گرفت. سپس بازده، درجه استری، میزان گالاکتورونیک اسید، ویژگی های امولسیفایری و رفتار گرانروی پکتین های استخراجی در بهترین شرایط استخراج توسط انزیم ها با بهترین شرایط استخراج توسط روش نوین اهمی (مقاومتی) و روش متداول اسیدی مقایسه شد. نتایج حاکی از آن بود که بیشترین بازده پکتین با استفاده از آنزیم Celluclast و Rohament به ترتیب در غلظت های آنزیم ۱۵ و ۵/۱۷ درصد، نسبت ماده جامد به حلال ۱:۲۰ و ۱:۴۰ و زمان ۳ ساعت حاصل شد که برابر با ۹۲/۵ و ۷/۱۰ درصد بود. بیشترین بازده پکتین در روش نوین گرمایش اهمی در شیب ولتاژ ۱۵ ولت بر سانتی متر، دمای ۹۰ درجه و زمان ۳۰ دقیقه بدست آمد (۳۳/۱۴%) که بیشتر از روش متداول (۵۳/۱۳%) نیز بود. فعالیت امولسیفایری پکتین های استخراجی با دو روش گرمایش اهمی و متداول به ترتیب ۴۷/۶۵ و ۱۸/۶۷% بود اما پکتین استخراجی به روش آنزیمی فاقد فعالیت امولسیفایری بود. گرانروی پکتین های استخراجی با روش های اهمی و متداول در غلظت ۲% نیز نسبت به نوع آنزیمی بسیار بالاتر بود. بنابراین پکتین استخراجی با روش اهمی و همچنین متداول بیشترین بازده، ویژگی امولسیفایری و گرانروی را داشت.

Keywords:

استخراج پکتین , روش آنزیمی , گرمایش اهمی , درجه استری , گالاکتورونیک اسید , ویژگی های امولسیفایری