استفاده مجدد تطبیقی میراث معماری و اثرگذاری آن در ارتقاء هویت و کیفیت زندگی شهری

میراث شهری و معماری یک جامعه، عنصری اساسی در شناسایی هویت و توسعه ی فرهنگی آن می باشند. بنابراین، لازم است تا هر جامعه در حد توان برای به کارگیری رویکردهای نوین در راستای حفظ میراث فرهنگی خود بکوشد. از نمونه ی رویکردهای نوین در حفاظت از میراث معماری و شهری، روش استفاده مجدد تطبیقی می باشد. این روش به عنوان یکی از راه حل های حیاتی در علم حفاظت و مدیریت میراث شناخته می شود. تغییر کاربری و استفاده ی مجدد از ابنیه ی از کار افتاده موجب تجدید حیات شهرهای تاریخی، انعطاف پذیری در مقابل تغییرات آینده، و حفظ منابع طبیعی برای ایجاد محیطی پایدار خواهد شد. این رویکرد، به معماران و مدیران شهری اجازه می دهد تا با ایجاد هماهنگی میان میراث تاریخی یک جامعه و نیازهای امروزی، در جهت بهینه سازی شهرها و پاسخ گویی به نیازهای جامعه معاصر اقدام نمایند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تطبیقی دو پروژ ه ی استفاده ی مجدد از میراث معماری، یک نمونه داخلی در شهر تهران (گالری ژی) و یک تجربه ی خارجی در شهر استانبول (Pilevneli Gallery)، تدوین شده است. این تحقیق، با استفاده از بررسی ادبیات موضوعی، تحلیل تجارب عملی و مقایسه و تحلیل داده های جمع آوری شده، روش استفاده مجدد تطبیقی را مورد بررسی قرار می دهد. بر اساس یافته های این پژوهش، پنج مولفه به عنوان الویت طراحی در استفاده مجدد میراث معماری مطرح می گردد که باید در تمام روند پروژه مدنظر قرار گیرد. این پنج معیار شامل مولفه های اقتصادی، حفاظت میراث، مولفه های اجتماعی-فرهنگی، پایداری و مقررات و قوانین شهرداری می باشد. در نهایت، این تحقیق، با استفاده از روش هایی چون مصاحبه با کارشناسان و مطالعه اسنادی، نقاط ضعف، قوت و فرصت های موجود در فرآیند استفاده ی مجدد با تاکید بر پنج مولفه ذکرشده، شناسایی و تحلیل می کند.

Keywords:

استفاده مجدد تطبیقی , میراث معماری , مقایسه تطبیقی , پایداری شهری