استعاره «پویایی» و بنیادهای فرهنگی آن در دفتر شعری اغانی مهیار الدمشقی اثر ادونیس

استعاره ­های مفهومی همواره به عنوان موضوعی مهم در معناشناسی شناختی مطرح بوده است؛ لیکاف و جانسون به عنوان دو نظریه ­پرداز اصلی این حوزه، برجنبه جسمانی و تجربه بدنی استعاره­های مفهومی تاکید کردند. بعدها نظریه­پردازانی-در راس آن­ها- کووچش علاوه بر جنبه جسمانی، بر نقش بافت و به ویژه بافت فرهنگی نیز در پردازش و فهم استعاره­های مفهومی تاکید داشتند. ادونیس، شاعر و منتقد عرب زبان، در اشعار خود بر فکر و فرهنگ تمرکز دارد و دفتر شعری­اش «اغانی مهیار الدمشقی» دارای بنیادها و زیرساخت­های فکری و فرهنگی است که از فلسفه، تصوف و سوررئالیسم گرفته شده است. در این میان شباهت میان تجربه فرهنگی در ساخت و پرداخت استعاره­های مفهومی و رابطه آن با بنیادهای فرهنگی در اندیشه و شعر ادونیس انگیزه اصلی انجام پژوهش حاضر است. نتایج پژوهش نشان می­دهد که استعاره «پویایی، پیشرفت و نوآوری است» مهم­ترین حوزه مفهومی اندیشه و شعر ادونیس در مجموعه شعری «اغانی مهیار الدمشقی» است؛ بر این اساس که ادونیس برای مفهوم­سازی حوزه مقصد «پویایی» از مفاهیم متعدد و گاه متناقضی چون دویدن، جریان داشتن، متوقف شدن، سوختن و ... که در عالم معنایی وی همگی در راستای مفهوم عینی «پیشرفت» می­باشند، بهره جسته است.

استعاره «پویایی» و بنیادهای فرهنگی آن در دفتر شعری اغانی مهیار الدمشقی اثر ادونیس Keywords:

استعاره مفهومی , فرهنگ , پویایی , ادونیس , اغانی مهیار الدمشقی