تاثیر روش های مشارکتی بر رشد مهارت های اجتماعی و عملکرد

کارایی آموزش و پرورش نه تنها در گروی غنای برنامه ها و روش های آموزشی و آمار فارغ التحصیلان با معدل بالا، که از آن مهمتر در گرو شناختن ابعاد گوناگون روان شناختی دانش آموزان و شکوفا کردن آنها است. دانش آموزانی که در وهله نخست بر خویشتن اعتماد داشته باشند و با پذیرفتن ارزش وجودی خویش، قدرت پذیرش دیگران را بیابند و از ایجاد ارتباط اجتماعی سالم با آنها لذت ببرند (کدیور ، ۱۳۸۱). درونی کردن ارزش های متعالی در دانش آموزان و شکوفا کردن کامل شخصیت آنها باید از اولویت های آموزش و پرورش باشد. شخصیتی که خویشتن و مفهوم انسانیت را شناخته و تا پایان زندگی نیز، خود را به تحقق ارزش های والای آن متعهد بداند. ارزش هایی که نباید به بهای پیشرفت تحصیلی نادیده گرفته شود (کدیور، ۱۳۸۱). در روش های سنتی که امروزه از آنها به عنوان روش های غیرفعال یاد می شود. معلم نقش فعالی در جریان تدریس داشته، مطالب را بطور شفاهی در کلاس بیان نموده و دانش آموزان فقط باید به صحبت های او گوش داده، مطالب مورد نظر را حفظ نمایند. در چنین شرایطی زمینه های لازم برای رشد اجتماعی شخصیت شاگردان فراهم نمی شود و حتی پیشرفت تحصیلی و رشد فکری شاگردان نیز از تاثیرات نامطلوب این شرایط بی نصیب نمی ماند. به همین دلیل امروزه موضوع روش های آموزشی فعال و یادگیرندگان فعال جایگاه ویژه ای در مباحث تربیتی پیدا کرده است. البته عوامل متعددی مانع رشد اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می شود که روش های آموزشی غیرفعال یکی از این عوامل است (کرامتی ۱۳۸۱).