درد مزمن، خودکارآمدی درد و افکار خودکشی: نقش تعدیل کننده ی خودکارآمدی درد بر رابطه ی بین افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به درد مزمن

یکی از نتایج زیان بخش درد مزمن، افزایش قابل ملاحظه ی افکار و رفتارهای خودکشی در بیماران مبتلا به درد مزمن است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین افسردگی، خودکارآمدی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به درد مزمن انجام گرفت. روش کار: در این پژوهش توصیفی همبستگی، در بهار تا تابستان ۱۳۸۹، ۲۶۴ بیمار مبتلا به درد مزمن به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و مقیاس های افکار خودکشی، افسردگی و خودکارآمدی را کامل کردند. داده ها با استفاده از روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی، تحلیل گردیدند. یافته ها: همبستگی مثبت و معنی داری بین افکار خودکشی و افسردگی          (۰۱/۰P<، ۵۶/۰=r) و همبستگی منفی و معنی داری بین افکار خودکشی و خودکارآمدی (۰۱/۰P<، ۳۶/۰-=r) وجود داشت. نتایج رگرسیون سلسله مراتبی نیز نشان داد که خودکارآمدی در رابطه ی بین افسردگی و افکار خودکشی، نقش تعدیل کننده را ایفا می کند. نتیجه گیری: رابطه ی معنی داری بین افسردگی و افکار خودکشی در بیماران درد مزمن وجود دارد و خودکارآمدی می تواند چنین رابطه ای را تعدیل کند. بنابراین، آن گروه از برنامه های درمانی که علاوه بر اعاده ی خلق بهنجار بیماران، افزایش احساس خودکارآمدی مرتبط با درد را در دستور کار خود قرار می دهند احتمالا قادر هستند در کاهش شدت افکار خودکشی بیماران مبتلا به درد مزمن عملکرد موثرتری داشته باشند.

Keywords:

افسردگی , افکار خودکشی , خودکارآمدی , درد مزمن