برآورد خطای پیش بینی برای وضعیت بقا و کاربرد آن درتحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ

مقدمه: سرطان روده بزرگ جزء سرطان های شایع و کشنده است و پیش بینی این که افراد در آینده چه وضعیتی دارند اهمیت زیادی دارد و نتیجتا ارزیابی پیش بینی نیز بسیار مهم می باشد. هدف از این مقاله برازش مدل کاکس و شناسایی عوامل موثر بر پیش بینی وضعیت بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و مقایسه مدل کاکس با منحنی کاپلان مایر با استفاده از تابع زیان برایر است. مواد و روش ها: طی سال های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۵ تعداد ۷۲۴ بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ به بیمارستان طالقانی شهر تهران مراجعه نمودند و حداقل ۵ سال پیگیری شدند. برای تعیین عوامل مرتبط با وضعیت بقای سرطان کولورکتال مدلرگرسیونی کاکس به دادهها برازش داده شد و این مدل با منحنی کاپلان مایر به وسیله برآورد خطای پیش بینی به روش تابع زیان برایر مقایسه شد. یافتهها: از ۷۲۴ بیمار،۴۲۲(۳/۵۸%) نفر مرد و ۳۰۲(۷/۴۱%) نفر زن بودند. ۱۷۷(۴/۲۴%) از بیماران فوت کردند که ۶۵% آن ها مرد بودند. میانگین سنی این بیماران ۸۱/۱۴±۰۳/۵۳ بود. میانه بقای بیماران ۳/۲۳±۱۰۴ ماه بود. وضعیت بقای بیماران با عوامل جنس (۰۵۸/۰p=)و اندازه تومور (۰۱۷/۰p=) ارتباط داشت. و مقدار زیان(ریسک) برایر مدل کاکس در بعضی از زمانها کمتر از منحنی کاپلان مایر شد. بحث و نتیجه گیری: وجود متغیرهای کمکی و استفاده از مدل ها در پیش بینی وضعیت بقای افراد موثر است. در این مطالعه برازش مدل کاکس و وجود متغیرهای کمکی باعث کاهش خطای پیش بینی شد.

Keywords:

مدل مخاطره متناسب کاکس , منحنی کاپلان مایر , خطای پیشبینی , سرطان روده بزرگ