بررسی زیست سازگاری نانوالیاف الکتروریسی-شده برپایه کیتوسان در همکشتی با سلول های استرومایی مغز استخوان (BMSCs)

مقدمه و هدف: مطالعاتی متعدد درزمینه دستیابی به داربستی منظور رشد سلول­های بنیادی روی آن انجام­شده­است. هدف از این تحقیق، ارائه داربست زیست تخریب­پذیر کیتوسان-پلی اتیلن اکسید (PEO) با بررسی توانایی رشد، تکثیر، عدم تمایز و مرگ سلولی سلول­های استرومایی مغز استخوان (BMSCs) روی آن است.  مواد و روش­ها: ابتدا تشکیل نانوالیاف کیتوسان-PEO به نسبت ۹۰ به ۱۰و۸۰ به ۲۰ به روش الکتروریسی، توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد بررسی قرارگرفت؛ این اسکافولد روی ژلاتین ۱ درصد در پلیت ۲۴ خانه­ای قرارگرفته، استریل­شد. سلول­های BMSCs از استخوان ران موش­های صحرایی بالغ استخراج و پس از سه مرحله پاساژ در خانه­های خالی پلیت به­عنوان گروه شاهد و هم روی داربست کشت­داده­شد. میزان تکثیر، عدم تمایز و سلول­های در حال مرگ، طی روزهای دوم، چهارم و ششم مورد بررسی قرارگرفت.  نتایج: نتایج نشان­دادند که مورفولوژی سلول­ها روی داربست حفظ­شده، با گروه شاهد، مشابه بود. میزان تکثیر سلول­ها روی داربست در روزهای متوالی افزایش­یافته، اختلافی معنی­دار با میزان تکثیر سلول­ها در کشت سلول­ها در گروه شاهد نداشت؛ یافته­ها همچنین نشان­دادند که درصد تمایز سلول­های BMSCs و درصد میزان مرگ سلولی نیز در سلول­های کشت­داده­شده روی داربست در مواجه با داربست در پایان روز ششم با گروه شاهد مشابه بود.  نتیجه ­گیری: تکثیر، عدم تمایز و عدم مرگ سلولی BMSCs روی نانوالیاف کیتوسان-PEO زیست تخریب­پذیر به ارائه مدلی از داربست منجرشد که می­تواند در مهندسی بافت و سلول درمانی مورد استفاده قرارگیرد.

Keywords:

نانوالیاف , کیتوسان , داربست , BMSCs