تاثیر عناصر غذایی پرمصرف و کم مصرف بر عملکرد دانه و سایر صفات زراعی گلرنگ در اصفهان

گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) گیاهی است که به دلیل سازگاری آن بطور وسیع در استان اصفهان کشت می شود و تامین عناصر غذایی موردنیاز گیاه می تواند موجب افزایش عملکرد و کیفیت محصول آن گردد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر عناصر غذایی پرمصرف و کم مصرف بر صفات زراعی گلرنگ انجام شد. آزمایش بصورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گردید، که در آن نه تیمار کودی به عنوان سطوح فاکتور اصلی و دو ژنوتیپ اراک – ۲۸۱۱ و اصفهان –۲۲ به عنوان سطوح فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند . نتایج آزمایش نشان داد که مصرف کودهای دارای عناصر غذایی مختلف از جمله N، P، K، Fe، Znو Mn تاثیر معنی داری بر صفات مختلف نداشت. اثر تیمارهای کودی بر اجزای عملکرد ، عملکرد دانه در بوته و عملکرد دانه و روغن در واحد سطح نیز معنی دار نبود ولی تغییرات میانگین این صفات در بین تیمارهای کودی زیاد بود وکمترین و بیشترین میانگین این صفات به ترتیب به تیمار استفاده همزمان از عناصرP+N و تیمار استفاده همزمان NPK و Fe تعلق داشت. میانگین عملکرد دانه در بوته برای تیمار های کودی مختلف بین۹۱/۱۲ تا ۲۲/۲۰ گرم، عملکرد دانه در واحد سطح بین ۲۶۰۱ تا ۳۳۳۳ کیلوگرم در هکتار و عملکرد روغن بین ۷۹۷ تا ۱۰۴۶ کیلوگرم در هکتار تغییرات داشت که کمترین و بیشترین میانگین این صفات نیز به تیمارهای کودی N+P و NPK + Fe تعلق داشت. افزایش میانگین عملکرد دانه و روغن در تیمار کودی NPK + Fe بیشتر ناشی از تاثیر عناصر N و Fe بود .میزان روغن دانه در تیمارهای کودی بین ۶۰/۳۰ در صد تا ۰۲/۳۲ درصد تغییرات داشت و تیمار کودی شاهد دارای ۲۸/۳۱ درصد روغن دانه بود. عدم وجود اثر متقابل معنی دار بین تیمارهای کودی و ژنوتیپ ها نشان دادکه نحوه تاثیر تیمارهای کودی بر صفات هر دو ژنوتیپ یکسان بود و به نظر می رسد برای این ژنوتیپ ها و یا احتمالا دیگر ژنوتیپ های گلرنگ می توان نحوه کوددهی مشابهی را جهت افزایش عملکرد روغن توصیه نمود.