رابطه بین روش ها و فنون تدریس اساتید با نقش میانجی شایستگی های تربیت اجتماعی دموکراتیک

هدف این مقاله بررسی و شناسایی میزان تناسب روش ها و فنون آموزشی بکار گرفته شده در اجرای برنامه درسی صریح با کسب شایستگی ‍ های تربیت اجتماعی دموکراتیک است. بدین منظور از روش آمیخته استفاده شده است. جامعه آماری، دانشگاه فرهنگیان استان هرمزگان و مشارکت کنندگان ۱۳ نفر از استادان این دانشگاه است. روش نمونه گیری نیز ترکیبی از نمونه گیری موارد مطلوب و هدفمند طبقه ای است. در بخش کیفی پژوهش، از روش روایت پژوهی استفاده شد. ابزار پژوهش شامل مصاحبه نیمه ساختاریافته و مشاهده بود. در بخش کمی، از روش جمعیت شناختی استفاده شد و ابزار گردآوری اطلاعات، چک لیست محقق ساخته مشاهده شامل؛ ۲۶ گویه با طیف ۳ درجه ای لیکرت بود. پایایی آن در تحقیق حاضر ۸۴ درصد برآورد شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها در بخش کمی، داده های حاصل از مشاهده روشها و فنون تدریس استادان پس از جمع آوری با آزمونt  تک نمونه ای مورد تحلیل قرار گرفت. در بخش کیفی، اطلاعات با استفاده از روش تحلیل مضمون و سپس با استفاده از نرم افزار MAXQDA تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد میزان تناسب در تمام مولفه های شایستگی تربیت اجتماعی دموکراتیک، به استثنای مولفه شایستگی معنوی، سیاسی و مبتنی بر فناوری، در سطح مطلوبی قرار دارد. همچنین بین عوامل جمعیت شناختی(سابقه تدریس، مرتبه علمی، رشته تحصیلی) و نمره استادان در بکارگیری روشهای تدریس برای کسب شایستگی ها، رابطه معناداری مشاهده شد. اما بر حسب(جنسیت) تفاوت معنادار نبوده است.

Keywords:

روش ها و فنون آموزشی , استادان , برنامه درسی , شایستگی ها , تربیت اجتماعی دموکراتیک