تحلیل مکانی و جمعیتی نظام عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد و ارایه طرح ها و الگوهای مناسب برای توسعه پایدار منابع طبیعی و ساماندهی مکان های عشایری

یکی از مسایل مهم و کلیدی که در کنار برنامه ریزی های کلان و خرد باید به طور مستقل به آن پرداخته شود ، برنامه ریزی در زمینه آمایش سرزمین و منطقه ای است. برنامه ریزی آمایش سرزمین، روند جامعی از برنامه ریزی منطقه ای را نیز ارایه می کند. این شکل از برنامه ریزی برای به کارگیری برنامه ریزی منطقه ای در سطح یک کشور بهترین مکمل برای برنامه ریزی های کلان و خرد است. برنامه ریزی آمایش سرزمین چون با دیدی وسیع و همه جانبه به فضای ملی نگاه می کند، کلیه مناطق کشور را با حوصله و دقت از جهات مختلف مورد مطالعه و شناسایی قرار می دهد و بر اساس توانمندی ها، قابلیت ها و استعدادهای هر منطقه با توجه به یکنواختی و هماهنگی اثرات و نتایج عملکردهای آن ها در سطح ملی، نقش و مسوولیت خاصی را به مناطق مختلف کشور محول می کند. عشایر استان کهگیلویه و بویراحمد از زمان های دور اقدام به ایجاد ایلاتی نموده که این ایلات هر کدام به نوبه خود کارکردهای قابل توجهی را در مقاطع مختلف زمانی از خود نشان داده اند. از جمله می توان به مبارزه ایل بویراحمد بر ضد عوامل رژیم پهلوی در نبردهای "تنگ تامرادی","گجستان"و "دورگ مدین"و هم چنین نبرد دلیرانه عشایر در مقاومت مقدس هشت ساله جنگ تحمیلی به تآسی از روح سلحشوری ایلی اشاره کرد.

Keywords:

آمایش سرزمین , تحلیل مکانی , توسعه پایدار , عشایر , کهگیلویه و بویراحمد