بررسی تطبیقی نظام های کاربری زمین شهری از دیدگاه دو پارادایم مدرنیسم و پستمدرنیسم
Publish place: Human Geography Research، Vol: 45، Issue: 2
Publish Year: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 57
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JHGR-45-2_002
تاریخ نمایه سازی: 10 آبان 1402
Abstract:
برنامهریزی مدرنیستی بین سالهای ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ در دو سوی اقیانوس اطلس آغاز شد، گرچه میتوان نشانههای آن را در جنبشهای اولیهی برنامهریزی در شهر زیبا یا باغ شهر پیدا کرد. این آغاز با نمودار شدن جنبش مدرنیسم در معماری همزمان بود و در برنامهریزی شهری غرب تا اواخر دههی ۱۹۶۰ پاردایم مسلط بود. فاجعههای بومشناختی در طول قرن بیستم منجر به درک تدریجی محدودیتهای طبیعی، ازجمله زمین شد و رشد آگاهیهای زیستمحیطی، بهعنوان نشانهای از پستمدرن شدن فرهنگی بروز کرد. انتقادهای صحیح وارد بر جریان مدرنیسم سبب شد که انتقادها و رویکردهای همراه آن، پستمدرنیسم نام بگیرد و تنها وجه اشتراک همهی آنها، نقد جدی بر سبک معماری و شهرسازی بود که خود را بهنام مدرنیسم مطرح کرده بود. نتایج بهکارگیری این دو پارادایم در برنامهریزی شهری و خاصه کاربری زمین مشهود و قابل تامل است. بهطوریکه تجربههای سطح جهانی نشان میدهد، بازتاب کالبدی فضایی این دو پارادایم در شهرها در قالب طرحها و برنامههای کاربری زمین متفاوت از یکدیگر بوده و هر کدام دارای ویژگیها و مولفههای خاص خود هستند. دراین نوشتار تلاش شده تا با توجه به اهمیت کاربری زمین و راهبردهای آن برای آسایش و رفاه انسان شهرنشین، مقایسهای تطبیقی میان این دو پارادایم مهم و اثرگذار بر کاربری زمین انجام شود. نتایج این بررسی حاکی از چرخشی آشکار در قوانین و مقررات کاربری زمین در پارادایم پستمدرنیسم نسبت به مدرنیسم است، چنانکه ارزشهای مدرنیستی در پارادایم جدید نفی و بازگشت به ارزشهای پیش از این دوره، مبنای عمل قرار گرفته است.
Authors
موسی پژوهان
دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشکدهی جغرافیا، دانشگاه تهران
نصرالدین الیاسزاده مقدم
دکترای شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، تهران
سمیه فتحی
کارشناس ارشد طراحی شهری، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران