تحلیل رابطه بین مولفه‎های کاربری زمین با کاهش جرایم و ناامنی شهری(مطالعه‎ی موردی: منطقه ۱۷ شهر تهران)

جرم و احساس ناامنی ناشی از آن در محله‎های شهری، به‎ویژه در کلانشهرها از نگرانی‎های مهم شهروندان است. امروزه، ناموفق بودن نظام کیفری سنتی (برپایه‎ی مجازات) در مقابله با روند فزاینده‎ی جرایم در جوامع مختلف آشکارشده و به همین سبب رویکردهای فراواکنشی همانند پیشگیری از جرم در سال‎های اخیر در کشورهای توسعه‎یافته بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف مقاله‎ی حاضر نیز بررسی رویکردی فراواکنشی با استفاده از سازوکار‎های شهرسازی در پیشگیری از جرم و کاهش احساس ناامنی شهروندان در محله‎های شهر است که هشت محله از منطقه‎ی هفده شهرداری تهران را به‎عنوان محدوده‎ی مطالعاتی مورد بررسی قرار داده است. روش پژوهش ترکیبی از روش توصیفی (از نوع پیمایشی) و تحلیلی است و داده‎های مورد نیاز به روش اسنادی و میدانی گرد آوری شده است. نتایج بررسی‎ها نشان داد از بین انواع جرایم، خریدوفروش مواد مخدر با۴۰% نخستین رتبه را دارد و از نظر زمان وقوع جرم بیشتر جرایم با ۳۵% در غروب و در فاصله زمانی آن با شب رخ می‎دهد. همچنین نتایج بررسی نشان داد، بین پیشگیری از جرم و نحوه‎ی استفاده از اراضی شهری ارتباط وجود دارد و از بین فضاهای شهری مورد مطالعه، آن دسته که کاربری‎های پیرامونی و بدنه آنها از ترکیب و تنوع بیشتری برخوردارند، در سنجش با فضاهای مشابه که تنوع کاربری کمتری دارند، پتانسیل جرم‎زایی پایین بوده و کمتر به‎عنوان محل وقوع جرم شناخته می‎شوند؛ همچنین این‎گونه فضاها احساس امنیت بیشتری را به شهروندان می‎دهد. از نتایج دیگر اینکه با اتخاذ راهبرد‎های مناسب در زمینه‎ی شهرسازی می‎توان به راهکاری ارتقای احساس امنیت شهروندان و پیشگیری از جرم در محله‎های شهری دست یافت.

Keywords:

احساس ناامنی , پیشگیری از جرم. , شهرسازی , فضای عمومی , کاربری اراضی شهری