تاثیر افزودن عامل شبکه ای کننده گلیسیدوکسی پروپیل تری متوکسی سیلان در خواص داربست های ژلاتین/کیتوسان تهیه شده به روش خشکاندن انجمادی و معرفی شرایط بهینه شبکه ای کردن داربست های کیتوسان/ژلاتین برای کاربردهای مهندسی بافت استخوان

گلیسیدوکسی پروپیل تری متوکسی سیلان (GPTMS)، افزون بر بهبود عملکرد زیست فعالی و سلولی داربست ها، به افزایش پایداری و استحکام هیدروژل ها در کاربردهای استخوانی منجر می شود. درصد عامل شبکه ای کننده افزوده شده یکی از عوامل موثر در خواص داربست است. به همین دلیل، در این مطالعه، داربست های کیتوسان و ژلاتین با درصدهای وزنی گوناگون GPTMS به روش خشکاندن انجمادی آماده و ارزیابی شدند. نتایج میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) نشانگر دستیابی به داربست های متخلخل است که اندازه تخلخل ها، با افزایش مقدار عامل شبکه ای کننده، به حدود ۲۹۰ میکرون رسیدند. نتایج طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه نشان داد که پلیمر ها و فرایند شبکه ای شدن با تشکیل گروه های سیلانه برهم کنش دارند. همچنین، زاویه تماس با افزایش مقدار عامل شبکه ای کننده کاهش یافت و نمونه دارای ۷۵ درصد وزنی GPTMS دارای زاویه تماس مطلوب ۵/۳ ± ۷/۶۰ درجه بود و درصد تورم و تخریب کاهش یافت. بااین حال، خواص مکانیکی با افزودن GPTMS تا ۲۶۷ ± ۱۵۹۰ کیلوپاسکال افزایش یافت. همچنین، GPTMS به افزایش خواص زیست فعالی و رسوب لایه هیدروکسی آپاتیت منجر شد که الگوی تفرق پرتو ایکس نیز این ادعا را تایید می کند. به نظر می رسد که داربست ژلاتین – کیتوسان، با ۷۵ درصد وزنی GPTMS، بهترین نمونه برای استفاده در مهندسی بافت استخوان است.

Keywords:

ژلاتین , کیتوسان , عامل شبکه ای کننده , مهندسی بافت استخوان