اقتباس مولوی از نهج البلاغه در مبحث قیامت

همان­گونه که قرآن کریم معجزه الهی و از طریق وحی بر زبان پیامبر اکرم (ص) جاری شده­است، نهج­البلاغه نیز بخشی از معجزه علوی است که با الهام از قرآن و تعالیم رسول الله (ص) از زبان امیرمومنان (ع) بیان شده­است. به عبارتی اگر بخواهیم تالی قرآن را درکلام اولیای الهی بیابیم، نهج­البلاغه بارزترین نمونه است. مولوی در اشعارش بیشترین تاثیر را بعد از قرآن و کلام پیامبر اکرم (ص) از نهج­البلاغه پذیرفته­است. به نظر می­رسد او در بیان احادیث معصوم از سخنان حضرت علی(ع) بیشترین بهره را برده­باشد. تاثیرپذیری فراوان او از این کتاب گران­سنگ در ابعاد مختلف مبحث معاد، زمینه مناسب برای انجام پژوهش پیش رو در زمینه­ی قیامت و رستاخیز است. این مقاله در پی آن است که با روش تحلیلی– توصیفی اقتباس مولوی در باب قیامت را، از کتاب شریف نهج­البلاغه در مثنوی معنوی و دیوان شمس تبریزی تبیین نماید. یافته­های پژوهش نشان می­دهد مولوی در زمینه اثبات معاد از طریق ادله فطری و اقناعی، نقد منکران معاد، گواهان رستاخیز، حقیقت مرگ، عظمت و سختی روز حساب از کتاب گران­سنگ نهج البلاغه امیر بیان اقتباس کرده­است.

Keywords:

امام علی(ع) , نهج البلاغه , مولوی , قیامت , اقتباس