دورکاری و اثر آن بر زیست خانواده های شاغل طی بحران کرونا و پساکرونا

بحران جهانی همه گیری کرونا و اقدامات مربوط به فاصله گذاری ،اجتماعی بسیاری از سازمانها را مجبور به MCFC۱ ۴۰۱ MCFC۱ ۴۰۱ MCFC۱ ۴۰۱ تحولات به امکان پذیری شیوه اجرا و مدیریت فرایند دورکاری در سازمانها باز میگردد تمرکز مقاله حاضر بررسی آثار دورکاری بر زیست خانواده های شاغل در شرایط عادی و شرایط بساکرونا و قیاس آن با دورکاری اجباری ناشی از بحران دنیاگیری کرونا است در این راستا با مطالعه نظام مند مروری پژوهشهایی که به نحوی آثار مثبت یا منفی دورکاری کارکنان را بررسی کرده اند به تحلیل جامع الاطراف موضوع، جمع بندی و ارائه پیشنهاد پرداخته شده است. در یک نگاه کلی نتایج پژوهشهای انجام شده نشان میدهد بسیاری از مفاهیم رفتاری مانند مناسبات کار و زندگی می تواند از دورکاری اجباری در شرایط کرونا یا حتی دورکاری اختیاری در دوران پساکرونا تاثیر مثبت بپذیرد: مشروط بر آن که مبتنی بر تغییر نگرش و ایستار کارکنان و مدیران سازمانها نسبت به امکان طرح ریزی و اجرای صحیح دورکاری باشد.

Keywords:

بحران کرونا , پساکرونا , دورکاری , زیست خانواده های شاغل