صنعت
سیمان به عنوان یکی از صنایع پایه، نقش اساسی در توسعه زیر بناهای اقتصادی کشور برعهده دارد . این نقش، حساسیت ها را در مورد این صنعت افزایش داده است ، تا جایی که هدف گذاری ها در این صنعت بیشتر جنبه افزایش تولید را دارد , تا افزایش کارآیی تولید . در این میان
مدیریت مصرف انرژی در کارخانجات تولید
سیمان کشور وضعیت چندان مطلوبی ندارد و درحالی که شدت مصرف انرژی الکتریکی و حرارتی در مقیاس جهانی آن حدود ٨٠ کیلوو ات ساعت برتن و ٧٠٦ کیلوکالری برکیلوگرم کلینکر است ، این میزان در سال ١٣٧٩ در ایران به ترتیب معادل ١١٥ کیلووات ساعت برتن و ٨٠٠ کیلوکالری برکیلوگرم کلینکر بوده است . این فاصله ما را به این مطلب رهنمون می کند که صنعت
سیمان کشور قابلیت ذخیره سازی حدود ٣٠/٤ درصد از مصرف انرژی الکتریکی و ١١/٨ درصد از انرژی حرارت ی مصرفی خود را دارد که این مهم نیز تنها از طریق اجرای روش های
مدیریت مصرف انرژی در صنعت
سیمان کشور و افزایش کارآیی
انرژی در این صنعت امکان پذیر است .