تاثیر برقراری ارتباط پرستار با بیمار بر میزان اضطراب، افسردگی و استرس بیماران بخش اورژانس

اهداف: تعامل پرستار- بیمار در سیستم­های بهداشتی- درمانی، به­ویژه در بخش های فوریتی حایز اهمیت است. این مطالعه با هدف بررسی میزان اثربخشی ارتباط پرستار- بیمار در کاهش حالات هیجانی (اضطراب، استرس، و افسردگی) ­بیماران بخش اورژانس انجام شد. روش­ها: ­ این پژوهش نیمه­تجربی ­در بخش اورژانس یکی از بیمارستان­های شهر تهران از خرداد تا آذر سال ۱۳۸۷ انجام شد. جامعه پژوهش کلیه بیماران مراجعه­کننده به بخش اورژانس بودند که حداقل ۳ ساعت بستری شدند. دو گروه آزمون و شاهد (هر کدام ۱۵۰ بیمار) به­روش نمونه­گیری دردسترس انتخاب شدند. گروه آزمون تحت مراقبت پرستاران آموزش­دیده در زمینه نحوه ارتباط با بیمار قرار گرفتند. پرستاران گروه شاهد چنین آموزشی ندیده بودند. برای جمع­آوری اطلاعات از پرسش­نامه­های اطلاعات جمعیت­شناختی و مقیاس اضطراب، افسردگی و استرس ۲۱سئوالی استفاده شد. داده­ها با استفاده از نرم­افزار SPSS ۱۳ و آزمون­های مجذور کای، من- ویتنی و تی­مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: ۷/۲۰% بیماران گروه شاهد دارای افسردگی ­شدید، ۶/۲۴% دارای اضطراب شدید ­و ۳/۴۱% دارای استرس شدید بودند. در گروه آزمون، ۱/۲۲% بیماران دارای افسردگی شدید، ۳/۲۰% دارای اضطراب شدید و ۶/۳۵% دارای استرس شدید بودند. اختلاف مقادیر در هیچ­یک از موارد بین دو گروه معنی­دار نبود (۰۵/۰>p). نتیجه­گیری: به­طور کلی، میزان استرس، اضطراب و افسردگی در بیماران اورژانس زیاد است. اجرای پروتکل "برقراری ارتباط موثر با بیمار" توسط پرستاران باعث کاهش معنی­دار میزان افسردگی، استرس و اضطراب بیماران نمی­شود.