اثربخشی آموزش مواجه درمانی روایتی و رفتار درمانی شناختی بر کیفیت زندگی، رضایت و کنترل شیدایی در دانشگاه علوم پزشکی زابل

هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مواجه درمانی روایتی و رفتار درمانی شناختی بر کیفیت زندگی، رضایت و کنترل شیدایی در دانشگاه علوم پزشکی زابل بود. روش شناسی این پژوهش به صورت علمی پژوهشی با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه ای از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی زابل با مشکلات شیدایی انتخاب شد و به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی، آموزش مواجه درمانی روایتی، رفتار درمانی شناختی و گروه کنترل تقسیم شدند. در ادامه، برای گروه های آزمایشی، برنامه های آموزشی مواجه درمانی روایتی و رفتار درمانی شناختی اجرا شد و گروه کنترل بدون دریافت هیچ برنامه ای باقی ماند. داده ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی مانند میانگین، انحراف معیار و درصد محاسبه شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری مناسب انجام شد و میزان معناداری نتایج بررسی شد. نتایج نشان دادند که آموزش مواجه درمانی روایتی و رفتار درمانی شناختی به طور معناداری بر کیفیت زندگی، رضایت و کنترل شیدایی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی زابل تاثیرگذار بود. این نتایج نشان می دهد که استفاده از این روش های درمانی می تواند در بهبود کیفیت زندگی و رضایت دانشجویان و کاهش مشکلات شیدایی آن ها موثر باشد. با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود که آموزش مواجه درمانی روایتی و رفتار درمانی شناختی به عنوان روش های موثر در بهبود کیفیت زندگی و رضایت دانشجویان در دانشگاه علوم پزشکی زابل مورد استفاده قربتواند. همچنین، توصیه می شود که در پژوهش های آتی نیز اثربخشی این روش ها در سایر دانشگاه ها و جامعه های مختلف بررسی شود.

Keywords:

اثربخشی , رفتاردرمانی شناختی , کیفیت زندگی , رضایت , شیدایی