تعویذ و دعانویسی از دیدگاه فقه اهل بیت علیهم السلام

انسان غالبا در این دنیا مورد ابتلا قرار می گیرد و در زندگی خویش از گهواره تا لحد با شرور و بلاها روبرو می گردد، از جمله شرور طبیعی مثل زلزله و سیل و بیماری ها و ناگواری ها. بنابراین، دفع و رفع شرور و بلاها، و در امان ماندن از آنها، همیشه برای انسان اهمیت خاصی داشته است، و روشها و آیین هایی برای آن به وجود آمده است که این روش ها و آیین ها شامل همه فرهنگ ها می گردد. یکی از این روشها و آیین ها پناه بردن به تعویذ می باشد که پیش از ظهور اسلام نیز وجود داشته است، و در عصر جدید نیز به جهت پیشینه و بستر فرهنگی عمیقی که در آنها وجود دارد، پیروانی دارد، و این مسئله گاهی اوقات باعث خلط خرافات و دین به اسم اسلام درمیان مردم می گردد. بنابراین، سوال اصلی ما در این پژوهش این است که: آیا تعویذ ودعانویسی از منظر فقه اهل بیت علیهم السلام جائز می باشد؟       ما در این تحقیق بر مبنای فقه اهل بیت علیهم السلام موضوع مذکور را دنبال نمودیم و به این نتیجه رسیدیم که از دیدگاه دین مقدس اسلام تعویذ ودعانویسی و استفاده نمودن از آن برای دفع و رفع بلاها و بیماری های جسمی و روحی در صورتی جائز است که مواد و متن آن از آیات قرآن کریم و اسامی ذات اقدس الهی و ادعیه و اذکار ماثوره باشد؛ اما اگر تعویذ و دعانویس در تعویذ کلمات و جملاتی بنوسد که غیر معروف و غیر معقول باشد، و از اعداد و ارقام و اشکال و صور برای تعویذ استفاده نماید، استفاده نمودن از چنین تعویذاتی از نظر اسلام جائز نیست، و باید از رجوع کردن به چنین افرادی اجتناب کرد، و اخذ اجرت وپرداخت آن به او جائز نخواهد بود. بنابراین، در این مقاله تلاش شده است که تبیین صحیحی از تعویذ ودعانویسی از دیدگاه فقه اهل بیت علیهم السلام ارائه گردد تا تعویذات مشروع و غیر شرعی محرز گردند، و مبانی نقد و بررسی این موضوع از دیدگاه فقه اهل بیت علیهم السلام ارائه شده است.

Keywords:

تعویذ , دعا , حرز , رقیه , تمیمه