نقدی بر تلقی رایج از هرمنوتیک فلسفی گادامری به مثابه هرمنوتیک خواننده محور/ مفسرمحور

گادامر تحت تاثیر آرای هایدگر درباب مقوله فهم، زبان، زبانمندی و تاریخمندی فهم و... هرمنوتیک فلسفی را بنیان نهاد. او بی­آنکه در خوانش متن، «همچون اسلاف خود شلایرماخر و دیلتای» با اتخاذ روش و محوریت­بخشی به مولف در پی دستیابی به نیت مولف برآید و یا خواننده را نقطه کانونی مقوله فهم و خوانش متن قرار دهد، با الهام از فلسفه هستی­شناختی هایدگری، بر این باور است که تناظری سوژه سوژه میان خواننده و متن برقرار است و امتزاج افق نتیجه نهایی گفت وگوی میان خواننده و متن به شمار می­آید. این درحالی است که یکی از مهم­ترین بدفهمی­ها درباب هرمنوتیک فلسفی گادامری در پژوهش­های رایج آن است که به اشتباه از هرمنوتیک فلسفی به هرمنوتیک خواننده/ مفسرمحور تعبیر می­شود. این اشتباه در دلایلی همچون بی توجهی به تغییر رویکرد روش محورانه در هرمنوتیک فلسفی به رویکرد دیالکتیکی، تلقی نادرست از مفهوم انطباق یا کاربرد در هرمنوتیک فلسفی، توجه نکردن به مفهوم بازی در هرمنوتیک فلسفی، جدا انگاری سوژه و ابژه و عدم التفات به امتزاج افق­ها در هرمنوتیک فلسفی، تفکیک قائل نشدن میان قلمرو هرمنوتیک فلسفی و نقد خواننده­محور (هرمنوتیک ادبی) و... ریشه دارد. پژوهش حاضر که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، ریشه­های این بدفهمی را واکاوی می کند.

Keywords:

Gadamer , philosophical hermeneutics , misunderstanding , reader-centered Fusion of horizons , literary hermeneutics , گادامر , هرمنوتیک فلسفی , بدفهمی , مفسرمحوری , امتزاج افق , نقد خواننده محور.