مولفه های پسامدرن در یکی از نخستین آثار داستانی پسا مدرن ایران: گذرگاه بی پایانی از کاظم تینا تهرانی

ادبیات پسامدرن و به­ویژه داستان پسامدرن محل چالش سال­های اخیر نویسندگان، منتقدان و نظریه­پردازان ادبی ایران بوده است. توجه این نظریه­پردازن بیشتر بر شگردهای مربوط به این شیوه­ی ادبی بوده و همین امر سوءتفاهم­هایی را در تشخیص موضوع به­وجود اورده است. با این توجه، بررسی مجموعه­داستان گذرگاه بی­پایانی، نوشته­ی کاظم تینا تهرانی، به­عنوان یکی از نخستین آثار داستانی پست­مدرن ایران حائز اهمیت بسیار است. در این مقاله، نه شگردهای داستان­نویسی پسامدرن، که مبانی انسان­شناسی فلسفی پست­مدرنیسم معیار بازشناسی و واکاوی آثار قرار گرفته است. بدین­ترتیب ملاک تشخیص پسامدرنیسم ادبی در این مقاله توجه به شخصیت­های داستانی، از منظر فنون شخصیت­پردازی نیست. دیدگاه اتخاذشده مبتنی بر شیوه­ها­ی ساخت سوژه­ی انسانی، چگونگی حضور "خود" در ساخت این سوژه، نقش "دیگری" در این نوع سوژه­سازی و مسائلی از این دست است. بر این اساس باید گفت کاظم تینا در این مجموعه­داستان توانسته است خصلت­های انسان­شناسانه­ی پسامدرنیستی را با قالبی شکلی از داستان پست­مدرن، به­گونه­ای موفق تلفیق کند؛ موفقیتی که پیش از آن در ادبیات داستانی ایران به­دشواری قابل تشخیص است.

Keywords:

"Postmodern Literature" , "Postmodernism Philosophical Anthropology" , "Kazem Tina Tehrani" , "Gozargah e Bi Payani" , "ادبیات داستانی پسامدرن" , "انسان شناسی فلسفی پست مدرنیسم" , "کاظم تینا تهرانی" , "گذرگاه بی پایانی"