پاسخ های اصلاحی بازپرورانه به کودکان و نوجوانان بزهکار در نظام کیفری ایران

بزهکاری کودکان و نوجوانان،علاوه بر ناسازگاری با جامعه، یک نشانه خطر در زمینه احتمال ماندگاری آنان در فضای مجرمانه به شمار می رود. لذا بازپروری کودکان بزهکار یکی از مهم ترین مسائل مطرح در سیاست جنایی است. ازاین رو، هدف اصلی اعمال ضمانت اجراهای کیفری در قبال بزهکاری کودکان، اصلاح، تربیت و بازسازگاری آنها ست که کانون اصلاح و تربیت، یکی از ابزارهای آن به شمار می رود. و بیش از هر چیز، هدف تدابیر عدالت جنایی، بازپروری و آماده نمودن فرد در بازگشت به جامعه است. به این سان، به نظر می رسد حبس و مجازات سالب آزادی نمی تواند جهت دستیابی به این اهداف چندان کارآمد باشد و چه بسا برخوردهای قهرآمیز و شدید ممکن است به سوگیری درست و نادرست نظام رفتاری آنان بیانجامد. ارتکاب جرم از سوی کودکان و نوجوانان به طور معمول به شکل اتفاقی رخ می دهد و عوامل زیادی مثل حساسیت های دوره سنی، ضعف های روان شناختی، عدم آگاهی و ...در این امر موثر اند، پس، اتخاذ اقدامات تامینی تربیتی و بازپرورانه، در مقایسه با پاسخهای کیفری صرف، از تاثیرگذاری بیشتری برخوردار است. در مقاله حاضر، با استفاده از روش کتابخانه ای-اسنادی و توصیفی/تحلیلی با رویکردی مبتنی بر معرفی و نقد به نظام حقوقی ایران، تلاش شده تا واکنش های اجتماعی اصلاح مدار، با هدف حمایت از کودکان و نوجوانان بزهکار، بررسی شده و الگویی برای سیاست جنایی کارآمد برای این گروه از بزهکاران ارائه شود.

Keywords:

کودکان و نوجوانان بزهکار , بازپروری , سلب آزادی , نگهداری در کانون اصلاح و تربیت , عدالت جنایی