تحلیل مواد ۱۱۲۹ و ۱۱۳۰ قانون مدنی با رویکرد خانواده محوری و کاهش طلاق

با ملاحظه آیات قرآن، روایات و سیره اهل بیت (ع) در حوزه خانواده، اهمیت و جایگاه خانواده در شرع مقدس اسلام، به خوبی نمایان می گردد. قوانین ایران نیز که برگرفته از شرع اسلام است، خانواده را به عنوان واحد بنیادین جامعه اسلامی مورد توجه قرار داده و قانونگذار در راستای حفظ قداست و استواری آن به تصویب قوانین پرداخته است. باوجوداین مسئله طلاق که در عرف و شرع اسلام به عنوان امری منفور مطرح است در جامعه وجود داشته و با قبح زدایی آن، افزایش آن به وضوح مشاهده می گردد؛ به گونه ای که نگرانی بزرگی را برای جامعه ایجاد نموده است. پژوهش حاضر با هدف تلاش در جهت کاهش طلاق، به روش توصیفی تحلیلی با مبنا قرار دادن نگرش خانواده محوری (به عنوان نگرشی راهگشا در بهبود عملکرد قوانین و موثر در کاهش طلاق)، مواد ۱۱۲۹ و ۱۱۳۰ قانون مدنی را مورد نقد و بررسی قرار داده و به این نتیجه رسیده که این دو ماده از قانون مدنی با مبنای خانواده محوری که حقوق اسلام و روح قانون مدنی در بخش خانواده به دنبال آن است منافات دارد و نیاز است در راستای کاهش طلاق، مواد مذکور اصلاح گردند.

Keywords:

خانواده , خانواده محوری , فردمحوری , طلاق , کاهش طلاق