ارزیابی سیاست های مسکن شهری در سه دهه اخیر در ایران با رویکرد HSE

تحولات بخش زمین و مسکن شهری ایران پس از انقلاب دستخوش عوامل گوناگونی بوده است. مهاجرت های روستا- شهری، جنگ تحمیلی و رانت و هجوم سرمایه ها به این بخش؛ موجب گشته تا مسکن پایدار از دسترسی گروه های با درآمد پایین و حتی متوسط خارج گردد. طبق اصل ۳۱ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: داشتن مسکن مناسب، حق هر فرد و _ ایرانی است . سیاست مسکن و محل کار مناسب، اساسیترین نیاز و بسترساز آرامش جسمی و روانی، امنیت، توسعه و پیشرفت، تعامل اجتماعی و فرهنگی و تمدن ساز در هر جامعه است. مسکن خوب و محله پایدار و زیست پذیر زمینه های خودشکوفایی، تشکیل خانواده، استقلال و پایگاه اجتماعی، شخصیت و ارتقاء فرهنگ و تمدن ساز است . توجه به محیط مسکونی و کار و ساختار محله زندگی و معیشت مناسب و پایدار، بسترساز آموزش و ارتقاء فرهنگ و هنر و درنهایت تولید خوب و باکیفیت و سلامت جسمی و روانی انسان و کاهش عوامل استرس زا، افزایش ایمنی و امنیت و پیشگیری از مخاطرات محیطی میشود. همگی این فرایندها با یکدیگر روابط متقابل دارند و از طریق کارکردهای حکمرانی خوب و تمدن سازی دولت و حاکمیت محقق میشود. بنابراین مسکن و کار و اشتغال به یکدیگر وابسته و مکمل هم باید حتی المقدور با رعایت پروتکل های زیست محیطی در کنار هم و آسایش بخش و آرامش دهنده باشند . اما بحث اصلی این است که چگونه مسکن پایدار برای همه افراد جامعه تامین شود؟ و دولت ها رسالت خود را در این زمینه چگونه انجام داده اند؟و چرا بازار، مسکن مناسبی را با مدیریت HSE عرضه نکرده است. HSE علمی است که در پیشگیری از بروز حوادث در راستای حفاظت و حراست از نیروی کار و سرمایه تلاش می کند و این امر به عهده مدیران سطوح بالایی و کارشناسان مربوطه میباشد. هدف از این مطالعه بررسی نقش سیستم مدیریت بهداشت، ایمنی و محیط زیست (HSE) در کاهش حوادث مسکن درسه دهه ایران است.

Keywords:

, HSE , مسکن شهری , برنامه های توسعه , مسکن پایدار