بررسی ارتباط پلی مورفیسم های ژنتیکی rs۱۷۵۶۱ و rs۱۱۴۳۶۳۴ با ریسک پریودنتیت مزمن

مقدمه: تنوع ژننیکی در سایتوکین هایی مانند اینترلوکین ۱۰ و اینترلوکین ۱β از طریق تغییر در پاسخ ایمنی در بیماری های التهابی مثل پریودنتیت مزمن نقش دارد و ریسک ابتلا به این بیماری را تغییر می دهد. هدف این مطالعه، بررسی ارتباط پلی مورفیسم های ژنتیکی ۴۸۴۵G>T اینترلوکین ۱α و ۳۹۵۴C>T اینترلوکین ۱β با ریسک ابتلا به پریودنتیت مزمن می باشد. در این مطالعه ی مورد- شاهدیء ۲۶۶ شرکت کننده از مراجعین به دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان در سال ۱۳۹۸ شامل ۱۳۳ فرد سالم و ۱۳۳ فرد مبتلا به پریودنتیت مزمن وارد مطالعه شدند. ژنوتایپ نمونه های خون افراد شرکت کننده در محل پلی مورفیسم فوق با روش PCR-RFLP تعیین شد. میزان ارتباط پلی مورفیسم های مورد مطالعه با پریودنتیت مزمن توسط ازمون رگرسیون لوجستیک محاسبه شد. سطح p value<۰/۰۵ از لحاظ آماری معنی دار بود. آنالیز داده ها وجود ارتباط معنی دار بین ژنوتایپ های TT, CT و آلل T پلی مورفیسم ۳۹۵۴C>T اینترلوکین ۱β و افزایش ریسک ابتلا به پریودنتیت مزمن و عدم وجود ارتباط معنی دار بین پلی مورفیسم ۴۸۴۵G>T از اینترلوکین ۱α و خطر ابتلا به پریودنتیت مزمن را نشان داد. بر اساس داده های فوق پلی مورفیسم ۳۹۵۴C>T فاکتور خطر برای پریودنتیت مزمن به شمار می رود و به عنوان یک بیومارکر بالقوه برای غربالگری افراد مستعد به این بیماری می باشد.

Keywords:

پریودنتیت مزمن , اینترلوکین ۱ , پلی مورفیسم ژنتیکی