اثربخشی آموزش خود - دلسوزی شناختی بر تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش خود - دلسوزی شناختی بر تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. روش: طرح پژوهش حاضر، آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر پایه دوم دوره متوسطه دوم در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴ بود. به منظور اجرای پژوهش ابتدا غربالگری انجام گرفت که ۳۰۲ شرکت کننده پرسشنامه نگرانی پنسلوانیا را تکمیل نمودند و از میان آن ها ۴۰ نفر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انتخاب گردید، سپس نمونه منتخب به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش طی ۱۰ جسله ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش خود - دلسوزی قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مصاحبه تشخیصی و پرسشنامه های تاب آوری و خودکارآمدی بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آماری توصیفی و استنباطی از جمله تحلیل کواریانس استفاده گردید. نتایج: نتایج تحلیل کواریانس حاکی از آن بود که گروه آزمایش افزایش معناداری  را در  تاب آوری (۰.۰۰۳>P) و خودکارآمدی (۰.۰۰۵>P) بعد از دریافت آموزش نشان دادند. بحث و نتیجه گیری:  بر اساس یافته ها می توان گفت آموزش خود - دلسوزی عامل تاثیرگذار مهمی بر افزایش تاب آوری و خودکارآمدی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر است.

Keywords:

خود - دلسوزی شناختی , تاب آوری , خودکارآمدی , اختلال اضطراب فراگیر